تاثير نماز و نيايش در تقويت ابعاد معنوي انسان

فاقد عنوان لاتين

نماز زيباترين شيوه ي نيايش و مناسب ترين پاسخ به نياز پرستشي است كه بصورت فطري از آغاز آفرينش در نهاد بشر قرار داده شده است، مي باشد. نماز آغاز پرواز و عروج انسان از دنياي مادي و رسيدن به قرب الهي و آغاز گفتگو با خالقي است كه تمام هستي از اوست. نماز فوايد و آثار بسياري دارد و هم بر روان و هم بر جسم انسان اثر مثبتي دارد و تمامي زمينه هاي فردي و اجتماعي او را تحت تاثير قرار مي دهد. در اين ميان عصر معاصر كه عصر پر از ريا و دروغ و نااميدي است، نياز به صداقت و اميد و استقامت به عنوان عامل مهم براي بدست آوردن آرامش، گمشده عصر كنوني، بسيار احساس مي شود از اين رو بعد معنوي نماز بيش از پيش نياز روز به حساب مي آيد. امنيت رواني نياز نخست انسان است كه در سايه آن استعدادها و خلاقيت هاي فردي رشد كرده و منجر به بالندگي انسان مي شود. بدون ترديد، آرامش، اكسير نجات بخش بشر در دوران مدرنيته ي كنوني در سايه معنويت و نماز پديد مي آيد. نماز عاملي است كه بذر اميد را در دل ها مي كارد و انسان را به كارهاي شايسته واميدارد و صداقت را در نهاد او دروني مي كند. اين پژوهش بر آن است تا با پرداختي بر ابعاد معنوي نماز تاثير آن را بر تقويت ابعاد معنوي انسان نشان دهد.