پيش بيني سازگاري اجتماعي بر اساس ناگويي هيجاني در دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر همدان

فاقد عنوان لاتين

هدف از پژوهش حاضر، پيش بيني سازگاري اجتماعي بر اساس ناگويي هيجاني در دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر همدان بوده است. در اين مطالعه طرح پژوهشي از نوع همبستگي و جامعه‌ي آماري اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر همدان در سال تحصيلي 98-1397 مي‌باشد كه بر اساس گزارش اداره آموزش و پرورش كل 5982 نفر مي‌باشند. با استفاده از جدول برآورد نمونه كرجسي مورگان(1970)، نمونه‌اي به حجم 375 نفر در نظر گرفته شد. بعد از مشخص شدن تعداد نمونه آماري، به روش تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. در اين پژوهش از پرسشنامه سازگاري اجتماعي كاليفرنياي ثورث، كلارك و تيكز (1939)، پرسشنامه ناگويي هيجاني تورنتو بگبي، پاركر و تيلور (1994)، استفاده و تحليل داده‌ها در دو سطح آمار توصيفي و آزمون آمار استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي همزمان) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌هاي به دست آمده نشان داد كه مقدار همبستگي سازگاري اجتماعي و ناگويي هيجاني، 0/52 مي باشد كه از نظر آماري معنادار است (0/01 ≤p ). بر اساس نتايج اين پژوهش ناگويي هيجاني با بتاي 38/0- سهم بالايي را در پيش بيني سازگاري اجتماعي داشته و نيز رابطه آن با سازگاري منفي و معكوس است.