بررسي تأثير آموزش مهارت هاي اجتماعي بر پرخاشگري و ابراز وجود معلولين شهر كرمان

فاقد عنوان لاتين

هدف از مطالعه حاضر بررسي تأثير آموزش مهارت‌هاي اجتماعي بر پرخاشگري و ابراز وجود معلولين شهر كرمان بود. روش تحقيق شبه آزمايشي بوده است و طرح پژوهشي مورد استفاده پيش آزمون-پس آزمون با گروه آزمايشي و گواه و جامعه آماري تحقيق عبارت از معلولين شهر كرمان بود. ابتدا كليه معلولين در بهزيستي شهر كرمان كه به صورت روزانه در اين مركز حضور داشتند در نظر گرفته شدند. از بين معلولين اين مركز، با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي 30 نفر در دو گروه 15 نفري (گروه آزمايش، 15؛ و گروه گواه 15) به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه پرخاشگري اهواز (AGQ) و ابراز وجود (ASA) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون t زوجي و تحليل كواريانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 انجام شد. سپس با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي ساده حجم نمونه به دو گروه، گروه گواه (15 = n) و گروه آزمايش(15 = n) تقسيم شد. يك هفته پس ازاجراي پيش آزمون مباحث آموزشي مهارت هاي اجتماعي به مدت 8 جلسه 1/5 ساعته و 2 روز در هفته بر روي گروه آزمايش اجرا شد. در هر جلسه محتوا و تكاليف جلسه قبل به طور خلاصه مورد بحث و بررسي قرار گرفت. وسپس محتواي جلسه ي جديد آموزش داده مي شد. پس آزمون 5 روز بعد از پايان جلسات بر روي گروه گواه و آزمايش اجرا شد. نتايج آزمون T زوجي نشان داد كه، آموزش مهارت-هاي اجتماعي بر پرخاشگري (8/86=t)؛ و بر ابراز وجود (20/88-=t) مؤثر است. نتايج تحليل كواريانس نشان داد كه تأثير آموزش مهارت هاي اجتماعي بر پرخاشگري گروه آموزش موجب كاهش پرخاشگري و افزايش ابراز وجود مي شود.