عموميت ملاك و معيار جواز اسقاط جنين معيوب قبل و بعد از دميدن روح

سقط جنين بر اساس حكم ثانوي شريعت اسلام، راه درماني براي جنين معيوب به عنوان يك معضل انساني در شرايط ويژه است. اين اثر با بررسي احتمالات موجود در مسئله سقط جنين و تحليل ادله اولي و ثانوي كه حاصل آن حرمت سقط جنين به عنوان اولي و جواز آن در شرايط ويژه است، به اين نتيجه دست يافت كه اگر ادله عسر و حرج و لا ضرر به عنوان عناوين ثانوي قادرند جواز سقط جنين معيوب را پيش از چهار ماهگي و دميدن روح در جنين به دست دهند، چهبسا بتوانند جواز سقط را بعد از اين زمان نيز نتيجه دهند. با توجه به اينكه جنين از بدو پيدايش قابليت و استعداد انسان شدن را دارد و در هيچ مرحله‌‌اي خالي از اين قوه نيست، از بين بردن آن در هر مرحله، چه روح داشته باشد يا نه، با ضايع كردن حيات يك انسان برابر است و صرف حلول روح نمي‌‌تواند فارق مناسبي براي تغيير حكم حرمت سقط باشد. در نهايت، يا جواز سقط به دليل حرج و ضرر مربوط به تمام دوران جنيني است يا اساساً در هيچ مرحله‌‌اي نمي‌‌توان به جواز سقط جنين حكم داد.

No abstract