واكاوي اعجاز قرآن در تحليل مناسبت ميان بافت قرآن با معاني وام‌واژگان عَلَم

اعجاز قرآن را از زواياي گوناگوني مي­‌توان مورد مطالعه قرار داد. يكي از اين جنبه‌­ها، اُسلوب منسجم و چينش دقيق و منظم واژگان در آيات قرآن است. به دليل اهميت واكاوي ابعاد جديد اعجاز قرآن در اين حوزه، پژوهش حاضر با روش توصيفي- تحليلي در پي تعقيب اين هدف است كه آيا هم­‌نشيني واژگان دخيل با ديگر واژگان قرآني، بر اساس اسلوب ويژه‌­اي سامان‌ يافته است يا خير؟ در پاسخ به اين پرسش، پژوهش حاضر، مدعي است كه بين معاني اصلي وام­‌واژگان عَلَم با بافت قرآني، پيوندي محكم و اعجازگونه برقرار است؛ به‌­گونه­‌اي كه معناي اصلي چنين واژگاني از بافت همان آيه در قالب يك مناسبت معنايي، قابل استخراج خواهد بود. از اين‌رو در اين تحقيق، اين مناسبات معنايي، شناسايي و طبقه­‌بندي گرديده و نمونه­‌هايي چند، در ذيل اين‌گونه­‌شناسي آورده شده تا اين مدعا به اثبات رسد. نتايج پژوهش، نشان مي‌­دهد كه پيامبري اُمّي و ناآشنا با زبان­‌هاي سامي و به‌ويژه تعاليم تورات، هيچ­‌گاه نخواهد توانست ضمن تسلط بر ريشه و معاني واژگان دخيل، اين واژگان را مُعرّب نموده و معناي اصلي آن‌­ها در زبان مادر را در يك اسلوب ويژه در زبان عربي به‌كار گيرد؛ مگر اين­كه اين امر، نشان از ارتباط عميق و اتصال وثيق او با خزاين الاهي داشته باشد و سندي قوي بر درستي مدعاي او به شمار رود.

no abstract