بررسي نظريه حجيت نسبي روايات تفسيري

No Title

حجيت نسبي، ديدگاهي كم و بيش نوپديد است كه مي كوشد ديدگاه حجيت مطلق روايات تفسيري را به ديدگاه عدم حجيت اين دسته از روايات نزديك سازد؛ گفتني است در ميان طرفداران هر دو ديدگاه صاحبنظران وزيني به چشم مي خورند از جمله خويي، معرفت و فاضل لنكراني براي ديدگاه حجيت مطلق و افرادي مانند طوسي، نائيني و طباطبايي براي ديدگاه ديگر. حجيت نسبي كه در چهارچوب منطق فازي قابل توضيح است، ارزش گذاري ميزان حجيت روايات تفسيري را به حجت (ارزش گذاري يك) و غيرحجت (ارزش گذاري صفر) محدود نمي كند بلكه پيوستاري از ارزش گذاري را در نظر مي گيرد به نحوي كه روايت مي تواند در گستره اي بين صفر و يك از حجيتي نسبي برخوردار باشد. به اين ترتيب حجم زيادي از روايات تفسيري نه كاملا كنار گذاشته و نه كاملا پذيرفته مي شوند بلكه «تاحدي» مورد بهره برداري قرار مي گيرند. از اين رو، اين مقاله با روش توصيفي تحليلي به تبيين ديدگاه قائلان به حجيت نسبي از جمله محمدي ري شهري، مسعودي و مصباح يزدي مي پردازد و با تشريح كاربرد منطق فازي بر زيربناي ديدگاه حجيت نسبي متمركز مي شود. به اين ترتيب، مشاهده خواهد شد كه دو ديدگاه به ظاهر كاملا متقابل را مي توان در قالب يك ديدگاه سوم جمع كرد.

No abstract