مبناي تعهد دارنده و بيمه‌گر خودرو در قانون بيمه اجباري شخص ثالث مصوب 1395

هدف: ‌اين تحقيق با هدف يافتن نظريه مناسب براي تحليل رابطه ميان مسئوليت دارنده و بيمه‌گر در قانون بيمه اجباري ‌شخص ثالث ‌مصوب 1395 انجام شده كه مسئوليت دارنده را تنها محدود به بيمه نمودن وسيله نقليه نموده ‌و بيمه‌گر را مسئول هر نوع خسارت ناشي از وسيله نقليه مي‌داند.روش‌شناسي: اين تحقيق بر اساس چگونگي به دست آوردن داده‌هاي مورد نياز ‌از نوع توصيفيتحليلي است كه به روش ‌كتابخانه‌اي و بر مبناي متغير كيفي انجام شده است.يافته‌ها: با توجه به ساختار قانون بيمه اجباري خسارات وارده به شخص ثالث در اثر حوادث ناشي از وسايل نقليه مصوب 1395، نمي‌توان ميان مسئوليت دارنده به‌عنوان بيمه‌گذار و بيمه‌گر رابطه‌اي منطقي برقرار نمود. زيرا، در مواردي مانند بروز حادثه در اثر قوه قاهره و حوادث غيرمترقبه، ايراد خسارت توسط سارق و عدم دخالت و تقصير دارنده يا راننده كه ‌هيچ مسئوليتي جهت جبران خسارت ‌ندارد،‌ به موجب قانون بيمه‌گر مكلف به جبران خسارت است. با اين حال امكان تئوريزه كردن مبناي مسئوليت بيمه‌گر وجود دارد.نتيجه‌گيري: براي يافتن رابطه ميان مسئوليت دارنده و بيمه‌گر، نبايد مبناي مسئوليت بيمه‌گر را مسئوليت دارنده فرض نمود. بلكه بايد با تكيه بر تئوري‌هايي چون «عدالت توزيعي» و «رابطه مسئوليت بيمه‌گر با خسارات ناشي از وسيله نقليه» حكم قانون را در راستاي جبران خسارت زيان‌ديده به هر طريق حتي زماني كه دارنده مسئول نباشد، پذيرفت و رابطه تبعيت بين مسئوليت بيمه‌گذار و بيمه‌گر را مقطوع دانست.