اثربخشي مداخله كاهش استرس مبتني بر ذهن آگاهي بر تاب آوري و اميد به زندگي بيماران مبتلا به سرطان هاي گوارشي

مقدمه: تاب آوري و اميد به زندگي بيماران از جمله حياتي ترين سازه هاي روانشناختي به حساب مي آيند كه به اهميت آن ها براي مقابله موثر با مشكلات مرتبط با بيماري سرطان در پژوهش هاي پيشين اشاره شده است. پژوهش حاضر در نظر داشت كه تاثير مداخله كاهش استرس مبتني بر ذهن آگاهي بر تاب آوري و اميد به زندگي بيماران مبتلا به سرطان هاي گوارشي را بررسي نمايد. روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون -پس‌آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري پژوهش شامل بيماران مبتلا به انواع سرطان هاي گوارشي شهر رشت بودند كه در بازه زماني مهر تا بهمن ماه سال 1398 به مراكز درماني (مركز آموزشي درماني رازي و كلينيك بعثت) مراجعه نمودند. 60 شركت كننده به شيوه نمونه گيري تصادفي انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (30 نفر) و كنترل (30 نفر) گمارده شدند. گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل، 8 جلسه مداخله كاهش استرس مبتني بر ذهن آگاهي دريافت كردند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوري كانرداويدسون (كانر و داودسون، 2002) و مقياس اميدواري (اسنايدر و همكاران، 1991) بودند. تحليل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 24 و با استفاده با روش تحليل چندمتغيره كوواريانس (مانكوا) انجام گرديد. يافته ها: بر اساس نتايج، مداخله كاهش استرس مبتني بر ذهن آگاهي منجر به بهبود تاب آوري و اميد به زندگي شركت كنندگان گروه آزمايش گرديد (01/0 p). نتيجه گيري: بهبود تاب آوري و اميد به زندگي به عنوان بخشي حياني در فرآيند درمان بيماري سرطان شناخته مي شود. پژوهش حاضر نشان مي دهد كه مداخله كاهش استرس مبتني بر ذهن آگاهي با تاكيد بر روش هاي آرام سازي مثل مديتيشن مي تواند روشي كارآمد در بهبود تاب آوري و اميد به زندگي بيماران مبتلا به سرطان هاي گوارشي باشد كه در نهايت منجر به افزايش انطباق بيماران گردد. از اين رو، پيشنهاد مي گردد كه از مداخله كاهش استرس مبتني بر ذهن اگاهي براي افزايش توانايي مقابله بيماران مبتلا به سرطان استفاده شود.