نقش تعديل كنندگي راهبردهاي مقابله‌اي در رابطه طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه و اختلال پرخوري

مقدمه: پرخوري به عنوان يك معضل بهداشتي شايع در جهان، با عوارض و پيامدهاي منفي متعددي در حوزه سلامت همراه است. هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش تعديل كننده سبك هاي مقابله اي در رابطه بين طرحواره هاي ناسازگار اوليه و اختلال پرخوري بود.روش كار: پژوهش حاضر از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل زنان و مردان 23 تا 65 سال مراجعه كننده به مراكز بهداشتي درماني در شهر تهران و هم‌چنين كاربران اينترنتي اين مراكز و رسانه‌هاي اجتماعي مرتبط در سال 1398و 1399 بود. 409 نفر به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. مقياس پرخوري، سياهه اجتناب يانگريگ، پرسش نامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگ و سياهه جبران افراطي يانگ براي جمع آوري داده ها استفاده شد. روش تجزيه و تحليل، رگرسيون چندگانه با استفاده SPSS نسخه 25 شد. يافته ها: طبق نتايج حاصل، اختلال پرخوري رابطه مثبت و معناداري با طرحوارهاي ناسازگار اوليه و سبك هاي مقابله اي در سطح 0.01 داشت. همچنين، نقش هاي تعاملي سبك مقابله اي اجتنابي × خودگرداني و عملكرد مختل (0.19= β و 0.03=P) و اجتنابي × گوش بزنگي بيش از حد و بازداري (0.23= β و 0.01=P) و سبك مقابله اي جبران افراطي × حوزه بريدگي و طرد (0.16= β و 0.001=P) در پيش بيني اختلال پرخوري معنادار بودند.نتيجه گيري: طبق نتايج، متغير سبك هاي مقابله اي در نقش تعديل كننده بر رابطه بين طرحواره هاي ناسازگار اوليه و اختلال پرخوري عمل مي كند. به عبارت ديگر، طرحواره هاي ناسازگار اوليه در سطوح بالاي سبك هاي مقابله اي اجتنابي و جبران افراطي، با افزايش اختلال پرخوري همراه است.