تحليلي بر عوامل مؤثر بر خط ‌مشي‌پژوهي مبتني بر رويكرد مدل‌سازي ساختاري تفسير (مطالعه موردي: قوّه مقنّنه)

خط ‌مشي‌پژوهي به عنوان يكي از اساسي‌ترين مراحل خط ‌مشي‌گذاري از اهميت زيادي در نزديك كردن عمل خط ‌مشي‌گذاران به دانش رشته خط ‌مشي‌گذاري برخوردار است. خط ‌مشي‌پژوهي فرآيند انجام پژوهش در باب مسئله اجتماعي به منظور ارائه توصيه‌هاي علمي به خط ‌مشي‌گذاران است. پژوهش حاضر با هدف دست‌يابي به عوامل مؤثر بر خط ‌مشي‌پژوهي در قوهمقننه ايران انجام شده است. طبعاً با توجه به آنكه بازوي خط ‌مشي‌پژوهي قوه مقنّنه، مركز پژوهش‌هاي مجلس شوراي اسلامي است، داده‌هاي پژوهش از خبرگان، كارشناسان و مديران اين نهاد گردآوري شده است. در اين راستا و با تلفيق دو روش تحليل مضمون مبتني بر مصاحبه با خبرگان و مدل‌سازي ساختاري تفسيري (ISM) تلاش شده است تا عوامل تأثيرگذار بر خط ‌مشي‌پژوهي قوه مقنّنه شناسايي و سپس سطح‌بندي گردند. يافته‌هاي پژوهش بيانگر يك مدل چهارسطحي است. سطح اول مدل شامل مضامين «گروه‌هاي ذي‌نفع بانفوذ»،‌ «ايراد در آيين‌نامه داخلي مجلس شوراي اسلامي»، سطح دوم شامل مضمون «ابهام در اولويت‌دهي به طرح يا لايحه»، سطح سوم شامل مضامين «منفعت‌گرايي برخي نمايندگان» و «سلايق سياسي نمايندگان» و نهايتاً سطح چهارم شامل مضامين مختلفي نظير «رويكرد داناي كلّ نمايندگان» و «تفاوت در نوع ديدگاه مركز پژوهش‌ها دولت و مجلس» است.