اثربخشي درمان شناختي رفتاري والد – كودك بر مشكلات رفتاري هيجاني كودكان سوگ

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي درمان شناختي رفتاري والد – كودك بر مشكلات رفتاري هيجاني كودكان سوگ بود. روش شناسي: اين پژوهش از نوع آزمايشي با طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون – پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كودكان دختر 7 تا 11 ساله فاقد پدر تحت پوشش كميته امداد شهر ساري و داراي مشكلات رفتاري هيجاني بودند. نمونه شامل 16 دختر 7 تا 11 ساله فاقد پدر تحت پوشش كميته امداد شهر ساري بودند كه به شيوه هدفمند انتخاب شده و در دو گروه مداخله و كنترل به تساوي قرار گرفتند، پرسشنامه سياهه رفتاري كودك قبل و بعد از مداخله و پيگيري يكماهه توسط مادران آنها تكميل گرديد. درمان شناختي رفتاري والد كودك براي گروه مداخله در قالب 8 جلسه 45 دقيقه‌اي هفتگي اجرا شد. جلسات اول تا ششم به كودكان و جلسات هفتم و هشتم به مادران آنها اختصاص داشت. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر تحليل شدند. يافته‌ها: اجراي درمان شناختي رفتاري والد – كودك منجر به كاهش اضطراب، افسردگي، شكايات جسماني، مشكلات اجتماعي، توجه و تفكر، رفتارهاي قانون شكنانه و پرخاشگري دركودكان گروه مداخله شد علاوه براين در متغيرهاي اضطراب، پرخاشگري، مشكلات اجتماعي و توجه بين دو گروه تفاوت معنادار مشاهده گرديد. نتيجه‌گيري: استفاده از درمان شناختي رفتاري والد – كودك كه به طور همزمان والد بازمانده و كودك را در فرايند درمان مدنظر قرار مي‌دهد مي‌تواند در كاهش مشكلات رفتاري هيجاني كودكان پس از فقدان والد موثر باشد.