نقش واسطه‌اي اميد به زندگي در رابطه باورهاي مذهبي و اضطراب بيماري كروناويروس

همه گيري كروناويروس در جهان و ايران موجب مشكلات جسمي و رواني بسياري از جمله اضطراب در افراد شده است. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه‌اي اميد به زندگي در رابطه باورهاي مذهبي و اضطراب بيماري كروناويروس بود. طرح پژوهش توصيفي همبستگي و به عبارت دقيق‌تر تحليل مسير بود. جامعه آماري كليه افراد 18 تا 60 ساله بودند كه طي يك فراخوان اينترنتي در پژوهش شركت كردند. پرسشنامه‌هاي اضطراب بيماري كروناويروس، اميد به زندگي و باورهاي مذهبي به صورت آنلاين براي شركت كنندگان ارسال شد و تعداد 1115 نفر (825 زن و 290 نفر مرد) به صورت در دسترس به پرسشنامه‌ها پاسخ گفتند. داده‌ها با استفاده از نرم افزارهاي SPSS19 و AMOUS تحليل شد. نتايج نشان داد مدل پيشنهادي اصلاح شده از برازش مناسبي برخوردار است(48.75=x2، 13=df، 0.20=P، 3.75=x2/df، 0.94= GFI، 0.92=AGFI، 0.98=CFI، 0.98=NFI، 0.058=RMSEA و 518.33=AIC). اثر غير مستقيم باورهاي مذهبي بر اضطراب بيماري كروناويروس با ميانجي گري اميد به زندگي معني دار بود. همچنين اثر مستقيم و مثبت باورهاي مذهبي بر اميد به زندگي (با دو مؤلفه تفكر راهبردي و تفكر عاملي) و نيز اثر مستقيم و منفي اميد به زندگي (با دومولفه تفكر راهبردي و تفكر عاملي) با اضطراب بيماري كروناويروس معني دار بود. با استفاده از تقويت باورهاي مذهبي در افراد، مي‌توان به طور غير مستقيم اضطراب بيماري كروناويروس را در همه گيري اين بيماري كاهش داد.