سياست‏گذاري انتقال تكنولوژي در كشورهاي درحال‌توسعه و جايگاه دولت در آن

تكنولوژي از مهم‏ترين عناصر قدرت و ثروت (اقتصاد سياسي) در جهان امروزي محسوب مي‏‌شود. سهولت و امكان‏پذيري انتقال تكنولوژي همواره از دغدغه‏هاي دولت‏ها و فعالان اقتصادي در كشور‏هاي جهان بوده است. روش‏ها و مدل‏هاي انتقال تكنولوژي براساس تجارب كشورهاي جهان متفاوت است. نگاه كلان و از جانب دولت به موضوع انتقال تكنولوژي نيازمند توجه به حوزه‏هاي پارادايميك و حوزه‏هاي اجرايي و مرحله‏اي است. در اين پژوهش با استفاده از روش مطالعه اسنادي عوامل مؤثر در انتقال تكنولوژي در هفت كشور منتخب آلمان، ژاپن، چين، كره ‏جنوبي، امارات متحده عربي، هند، و تركيه به روش تحليل محتواي كيفي شناسايي شده است. نمونه‏گيري به روش غيرتصادفي هدف‌مند بوده است. داده‏ها به روش تحليل محتواي عرفي تحليل شده‏اند. سپس با استفاده از مطالعه تطبيقي و روش جبر بولي عوامل شناسايي‌شده به دو گروه علل لازم و مشاركت‏كننده تقسيم شده‏اند. به‌كمك اين عوامل مدل پيش‌نهادي از انتقال تكنولوژي ارائه شده است كه مي‏تواند به‌منزله بستر سياست‏گذاري در حوزه انتقال تكنولوژي در سطح كلان كشور استفاده شود. علاوه‌بر آن، نقش دولت در انتقال تكنولوژي موردبحث قرار گرفته است و متخصصان و نخبگان كشورها درمقام متولي اصلي انتقال تكنولوژي معرفي شده‏اند.