مدل كيفي توسعه ورزش براي همه در ايران به روش گرندد تئوري

هدف از اين تحقيق، تدوين مدل كيفي توسعه ورزش براي همه در ايران به روش گرندد تئوري بود. اين تحقيق در زمره تحقيقات كاربردي بود و گردآوري اطلاعات به روش آميخته (كيفي و كمي) انجام گرفت. جامعه آماري تحقيق را كليه اساتيد و متخصصان مديريت ورزشي (60 نفر)، روساي فدراسيون ها (52 نفر)، مديران كل ورزش و جوانان استان ها (31 نفر) و كارشناسان عالي وزارت ورزش و جوانان (200 نفر) تشكيل مي دادند (343=N). در بخش كيفي از دو روش نمونه‌گيري نظري و گلوله برفي استفاده شد و در بخش كمي، نمونه گيري به صورت غيرتصادفي طبقه‌اي انجام گرفت. ابزار تحقيق در بخش كيفي، مصاحبه با استفاده از روش نظريه برخاسته از داده‌ها (گرندد تئوري) و در بخش كمي، پرسشنامه محقق ساخته بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها در بخش آمار استنباطي، ابتدا در قسمت تطبيقي تحقيق از روش تحليل محتواي كيفي بر اساس پروتكل گريتون و جونس (2004) و سپس در بخش كمي آن از آزمون تي تك نمونه اي با كمك نرم افزار آماري SPSS نسخه 23 استفاده شد. در نهايت، نيز بر اساس يافته هاي حاصل از سوالات تحقيق و با تكيه بر نظريه پردازي بنيادي، مدل كيفي توسعه ورزش همگاني در ايران تدوين و ترسيم شد. در مدل به دست آمده مشخص شده است كه براي توسعه ورزش همگاني كشور، مجموعه اي از شرايط علي مورد نياز است كه از آن به عنوان «تقويت محيط حقوقي و قانوني ورزش همگاني» ياد مي گردد. به دنبال  ايجاد اين شرايط علي، بايد راهبردهايي با هدف برنامه ريزي و نظارت ملي در ورزش پايه، ورزش بانوان و ورزش اقشار مختلف جامعه تدوين شود كه كه مجموعه اي از عوامل زمينه اي و مداخله گر بر آنها تاثير گذارند و آنها را مورد تغيير و اصلاح قرار دهند. بدين ترتيب، انتظار مي رود كه سطح كارايي و بهره وري ورزش براي همه ارتقا يابد و متعاقب آن، رشد همه جانبه در كشور اتفاق افتاد.