نقش قدرت ايگو و دشواري تنظيم هيجان در پيش بيني رفتار خود آسيبي بدون قصد خودكشي در دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسي ارتباط قدرت ايگو و دشواري تنظيم هيجان با رفتارهاي خود آسيبي بدون قصد خود كشي در دانش آموزان است. پژوهش حاضر يك مطالعه مقطعي توصيفي از نوع همبستگي بوده و جامعه آماري آن تمامي دانش آموزان دبيرستاني دوره دوم شهر اردبيل بودند كه از ميان آنان تعداد 197 دانش آموز (102 پسر و 95 دختر) از چهار دبيرستان با استفاده از روش نمونه گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. به منظور جمع آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي قدرت ايگو مارك استروم و همكاران (1997)، دشواري تنظيم هيجان گرتز و رومر (2004) و پرسشنامه آسيب به خود سانسون، ويدرمن و سانسون (1998) استفاده شد. پس از جمع آوري اطلاعات، داده‌ها با استفاده آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه رفتارهاي خود آسيبي با مولفه‌هاي اميد، اراده، شايستگي و هدف از قدرت ايگو رابطه منفي معنادار و با مولفه‌هاي عدم پذيرش، دشواري در مهار و فقدان آگاهي هيجاني از دشواري تنظيم هيجان رابطه مثبت و معنادار دارد (0.01 P). همچنين مولفه‌هاي اميد، شايستگي و هدف از قدرت ايگو و مولفه از دشواري در مهار از دشواري تنظيم هيجان توانستند رفتارهاي خود آسيبي را به صورت معنادار پيش بيني نمايند. بنابراين با توجه به نتايج بدست آمده قدرت ايگو و دشواري تنظيم هيجان با احتمال وقوع رفتارهاي خود آسيبي مرتبط بوده و لازم است كه در تدوين برنامه‌هاي مداخله‌اي و پيشگيرانه مورد توجه قرار گيرند.