مقايسه‌ي دقت راديوگرافي پري‌اپيكال ديجيتال با بايت‌وينگ ديجيتال در ارزيابي تحليل استخوان در دندان‌هاي خلفي

مقدمه: راديوگرافي، در تشخيص بيماري پريودنتال كمكي ارزشمند به شمار مي‌رود، لذا اين پژوهش با هدف مقايسه‌ي بين دقت دو تكنيك راديوگرافي پري‌اپيكال و بايت‌وينگ ديجيتال در ارزيابي ميزان تحليل استخوان در دندان‌هاي خلفي بيماران مبتلا به پريودنتيت مزمن انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي، بر روي 36 نمونه از سطوح اينترپروگزيمال دندان‌هاي خلفي، از بيماران مبتلا به پريودنتيت مزمن كانديد جراحي فلپ، مراجعه‌كننده به دانشكده‌ي دندان‌پزشكي دانشگاه آزاد اسلامي اصفهان (خوراسگان) در سال 1394 انجام شد. ابتدا، با دو روش تصويربرداري پري‌اپيكال با استفاده از تكنيك موازي و بايت‌وينگ ديجيتال از سطوح تعيين شده، عكس‌برداري انجام و توسط راديولوژيست، فاصله‌هاي لازم اندازه‌گيري شد، سپس حين انجام جراحي و پيش از تصحيح كانتور استخوان، فاصله‌ي نقطه‌ي مرجع تا ستيغ استخوان آلوئول (استاندارد طلايي) به وسيله‌ي پروب ويليامز اندازه‌گيري گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماري Paired t-test آناليز شد (0.05 = α). يافته‌ها: از 36 نمونه‌ي مذكور، به ترتيب در راديوگرافي بايت‌وينگ و پري‌اپيكال، 2 و 1 مورد از اندازه‌گيري‌ها برابر با معاينه‌ي باليني و همچنين 16 (44.4 درصد) و 20 مورد (55.6 درصد) فاصله‌ها بيشتر برآورد شد. اختلاف ميانگين ميزان تحليل استخوان در روش بايت‌وينگ، با روش كلينيكال 0.12 ± 0.2 ميلي‌متر و تفاوت معني‌داري بين ميانگين برآورد شده وجود نداشت (0.07 = p value)، اختلاف ميانگين ميزان تحليل استخوان در روش پري‌اپيكال با روش كلينيكال، 0.26 ± 0.87 ميلي‌متر و تفاوت معني‌داري بود (0.001 = p value). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين بررسي، استفاده از روش راديوگرافي بايت‌وينگ، جهت تعيين ميزان تحليل استخوان در دندان‌هاي خلفي نسبت به روش راديوگرافي پري اپيكال، ارجحيت داشت.