بررسي ميزان استحكام اتصال كامپوزيت رزين ترميمي با ماده‌ي فيشورسيلانت I-CON در روش‌هاي آماده‌سازي سطحي متفاوت

مقدمه: كاربرد فيشور سيلانت‌ها يكي از ثابت‌شده‌ترين راه‌هاي پيشگيري از پوسيدگي مي‌باشد. اين مواد ممكن است براي مدت زمان طولاني بر روي دندان، ماندگاري داشته باشند و چه‌بسا ساير نواحي دندان دچار پوسيدگي شوند. هدف از اين مطالعه، بررسي ميزان استحكام اتصال كامپوزيت رزين با ماده‌ي فيشورسيلانت I-CON در روش‌هاي آماده‌سازي سطحي متفاوت بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي تجربي- آزمايشگاهي، 40 نمونه از ماده‌ي ترميمي كامپوزيت در ديسك‌هاي با قطر 6 ميلي‌متر و ارتفاع 2 ميلي‌متر در 4 گروه ده‌تايي آماده‌سازي شد. گروه اول بدون آماده‌سازي سطحي، گروه دوم با كاربرد فرز و اسيد فسفريك 37 درصد، گروه سوم پس از كاربرد فرز، عامل اتصال دهنده‌ي توتال‌اچ و در گروه چهارم پس از كاربرد فرز، عامل اتصال دهنده‌ي سلف‌اچ استفاده شد. سپس ماده‌ي رزيني آيكون در ديسكي با قطر 4 ميلي‌متر و ارتفاع 2 ميلي‌متر روي سطح كامپوزيت قرار داده شد و كيور گرديد. پس از انجام ترموسيكل و نگهداري در انكوباتور، استحكام اتصال نمونه‌ها توسط دستگاه اينسترون ارزيابي شد. داده‌ها با آزمون‌هاي آماري ANOVA و Tukey آناليز شدند (0.05 p value). يافته‌ها: ميانگين ميزان استحكام اتصال آيكون به كامپوزيت رزين در بين 4 گروه، تفاوت معني‌دار داشت (0.001 p value). بيشترين ميزان استحكام باند، مربوط به گروه چهارم و كم‌ترين ميزان، مربوط به گروه سوم بود. نتيجه‌گيري: هنگام تعمير فيشورسيلانت به خصوص آيكون با استفاده از كامپوزيت رزين، بهترين نتايج استحكام اتصال با ايجاد خشونت‌سازي توسط فرز و كاربرد عوامل اتصال‌دهنده‌ي خود اچ‌شونده با pH ملايم حاصل مي‌گردد و احتمالاً عوامل اچ‌كننده‌ي اسيدي (اسيد فسفريك 37 درصد) تأثيرات مخربي بر روي آن دارد.