جذابيت در آيينه حكمت ، از حكمت اسلامي تا حكمت هنر اسلامي

مسئله «جذابيت» در هر فرآيند ارتباطي ، يكي از نخستين دغدغه هاي دو سوي ارتباط ، يعني فرستنده و گيرنده پيام است . پيامي كه واجد جذابيت باشد ، تضمين كننده استمرار ارتباط و شكل گيري ارتباطي اثر گذار خواهد بود . هر ديني مبتني بر مباني انديشه اي خود ، نظام ارتباطي خاصي را برمي گزيند و به تبع آن ، شيوه ها و اهداف خاص در انتقال پيام تعيين مي شود . از اين رو ماهيت و الگوي جذابيت در پيام رساني در هر نظام ارتباطي ، متفاوت است و بسته به مباني انديشه اي آن مي توان تبيين كرد. در مقاله حاضر تلاش شده است به مدد روش تحليلي توصيفي و با گزينش مبناي حكمت اسلامي ، در بخش نخست ماهيت جذابيت تعيين گردد . و در بخش دوم نيز مباني هنر ديني در قالب عناصر و روابط الگوي جذابيت مبتني بر حكمت اسلامي و حكمت هنر اسلامي بازسازي شده است . هنرمند ، اثر هنري و مخاطب ، سه عنصر محوري اين الگو هستند. نتايج پژوهش ، حاكي از آن است كه ماهيت جذابيت ، وصول به زيبايي و ادراك آن است ، بنابراين امري متغير و داراي مراتب متفاوت است . به طور خاص در پيام رساني هنري ـ ديني ، به ميزاني كه هنرمند بتواند مراتب بالاتري از زيبايي را در قالب امر محسوس به نمايش بگذارد ، ا ثرش جذابيت بيشتري خواهد داشت در مقابل ، مخاطب نيزبه نسبت سعه وجودي خود ، به ميزاني كه بتواند زيبايي حاصل از اثر هنري را ادراك كند ، لذت بيشتري خواهد برد و در نتيجه ، پيام براي او جذاب خواهد بود . در اين ميان ، نوع مدينه ، اعم از فاضله يا غير فاضله ، يكي از علل مهم زمينه ساز در چگونگي و نوع خلق اثر هنري و ادراك آن است

No abstract