سير تاريخي و تطبيقي اغراق در بلاغت عربي و فارسي

اغراق، يكي از آرايه‌هاي ادبي بديعي است و در بيشتر كتاب‌هاي بلاغي عربي و فارسي، بزرگ‌نمايي در توصيف كسي يا چيزي تعريف شده ‌است. وضوح استفادۀ بلاغيان نخستين فارسي از كتاب‌هاي بلاغي عربي در طرح مباحث تئوريك بلاغت فارسي، زمينۀ بررسي سير تطبيقي و تاريخي اين آرايه را در بلاغت عربي و فارسي فراهم مي‌كند. اين پژوهش، به تحليل سير تاريخي اغراق در بلاغت عربي و فارسي، از پيدايش تا تكميل تقسيم‌بندي آن مي‌پردازد و چشم‌اندازي روشن از نحوۀ پيدايش تئوريك و چگونگي تقسيم آن به سه شيوۀ مبالغه، اغراق و غلوّ، تعريف‌ها، نام‌ها و تقسيم‌بندي‌هاي مختلف آن ارائه كرده، نشان مي‌دهد چه تحوّلات و تكاملي را در طول تاريخ از سر گذرانده و علماي بلاغت فارسي و عربي چگونه و از چه كساني در زمينۀ تعريف و تحليل آن تأثير پذيرفته‌اند و به چه گروه‌هايي تقسيم مي‌شوند؟ زيبايي اين آرايه از نظر بلاغيان بر چه اصولي استوار است و اين آرايه نزد آن‌ها چه اهميت و جايگاهي دارد؟