پيش‏ بيني ميزان تبخير و تعرق پتانسيل ماهانه تحت سناريوهاي RCP در دوره ‏هاي آتي (مطالعۀ موردي: حوضۀ آبخيز گلپايگان)

تبخير و تعرق، انتقال انرژي بين سطح زمين و جو است و سازنده‏ترين مكانيسم ارتباطي بين هيدروسفر، ليتوسفر و بيوسفر محسوب مي‏شود. پژوهش حاضر، روي پيش‏بيني تبخير و تعرق پتانسيل در حوضۀ آبخيز گلپايگان به‏عنوان پاسخ به تغييرات آب‌وهوايي تمركز دارد. به اين منظور، از شش الگوريتم هارگريوز– ساماني، تورنت وايت، روماننكو، اودين، خاروفا و بلاني‏كريدل و نيز الگوريتم پنمن– مانتيث فائو به عنوان الگوريتم‌هاي معيار براي برآورد تبخير و تعرق پتانسيل استفاده شد. نتايج نشان داد الگوريتم هارگريوز ساماني در مقايسه با ساير الگوريتم‏ها، عملكرد نزديك‏تري به الگوريتم معيار پنمن– مانتيث فائو داشته است. بنابراين، اين الگوريتم براي ارزيابي تأثير احتمالي تغييرات آب‌وهوايي در دوره‏هاي آينده بر ميزان تبخير و تعرق پتانسيل استفاده شد. سپس، ميزان تبخير و تعرق پتانسيل با استفاده از مدل‏هاي گردش عمومي جو GCM براي دوره‏هاي آيندۀ نزديك، مياني و دور 2021-2040، 2041-2060 و 2061-2080 تحت تأثير سناريوهاي RCP2.6,4.5,8.5 توسط مدل LARS-WG6 و با استفاده از مدل‏ اقليمي HadGEM2-ES‏ برآورد شد. در نهايت، مقادير تبخير و تعرق پيش‏بيني‌شده در دوره‏هاي آينده با نتايج تبخير و تعرق در دورۀ پايه (1992-2017) مقايسه شد تا تأثير تغييرات آب‌وهوايي بر تبخير و تعرق پتانسيل بررسي شود. نتايج بيانگر افزايش تبخير و تعرق پتانسيل تحت كليۀ سناريوهاي RCP در دوره‏هاي آينده بود. افزايش تحت سناريوهاي RCP2.6، RCP4.5 و RCP8.5 در دورۀ آيندۀ نزديك به‏ترتيب 6.31، 7.05 و 7.10 درصد؛ در دورۀ آيندۀ مياني 9.69، 9.84 و 11.82 درصد و در دورۀ آيندۀ دور، 8.17، 13.79 و 18.15 درصد به‏دست آمد.