مطالعه نقش متغيرهاي جمعيتي در ناامني غذايي خانوارهاي شهر تبريز

امنيت غذايي يكي از فاكتورهاي اصلي تأمين‌كننده سلامت فردي و اجتماعي بوده و ضامن توسعه و پيشرفت جامعه محسوب مي‌شود. امنيت غذايي از چنان اهميتي برخوردار است كه بانك جهاني و فائو هدف توسعه هزاره سوم را امنيت غذايي معرفي نموده است. در همين راستا،تحقيق حاضر مي كوشد نقش متغيرهاي جمعيتي در ناامني غذايي خانوارهاي شهر تبريز را مورد مطالعه قرار دهد. تحقيق به روش پيمايشي انجام شده و جامعه آماري پژوهش را سرپرستان خانوارهاي شهر تبريز تشكيل دادند كه تعداد آنها بالغ بر ۳۷۸۳۲۹ خانوار بود. از اين تعداد، 426 خانوار بر اساس روش نمونه‌گيري خوشه‌اي تصادفي چند مرحله‌اي انتخاب شدند و ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود. همچنين، براي تجزيه و تحليل داده‌هاي گردآوري شده از نرم افزار spss نسخه 22 استفاده شده است. يافته ها نشان مي دهد كه از هر 100 خانوار تبريزي تقريبا 10.4 خانوار دچار ناامني غذايي هستند.از اين ميزان نيز 6.1 درصد در طول سال دچار ناامني غذايي هستند. همچنين، نتايج نشان داد كه با افزايش سن و شاخص تودۀ بدني از ميزان ناامني غذايي كاسته مي شود، اما با بالا رفتن بعد خانوار ناامني غذايي نيز روند صعودي را طي مي‌كند. ناامني غذايي در ميان زنان و سرپرستان خانوار با محل تولد روستايي به طور معني داري بيشتر از مردان و سرپرستان خانوار با محل تولد شهري بوده است. وضعيت ناامني غذايي سرپرستان شاغلين، داراي تحصيلات بالا و مسكن سازماني و شخصي در مقايسه با سرپرستان بيكار، داراي تحصيلات اندك و بيسواد و مسكن اجاره اي به طور معني داري كمتر است. پس سن، شاخص تودۀ بدني، بعد خانوار، جنسيت، محل تولد، وضعيت تحصيلات، اشتغال و مسكن سرپرستان خانوارها تعيين كننده‌هاي جمعيتي ميزان ناامني غذايي محسوب مي شوند.