سير تكوين و تحول الگوهاي مفهومي تاب آوري در مديريت بحران جوامع

با توجه به ماهيت چندوجهي و پيچيدگي مفهوم تاب آوري، در اكثر مطالعات مديريت بحران اجتماعات تاب آور، به دليل عدم ملاحظات مفهومي كه پايه سنجش تاب آوري مي باشد، نتايج قابل قبولي مشاهده نمي گردد. در نتيجه اين تحقيق با هدف تمركز بر مباني مفهومي، در تلاش براي يافتن الگوي تاب آور در مديريت بحران جوامع مي باشد. در اين راستا، در تحقيق پيش رو، ضمن مرور منابع مختلف، تعداد 80 پيشينه منتخب در بازه زماني 47 ساله با بهره گيري از شبكه تحليل مضمون، طبقه بندي و بررسي شد و پس از تعيين مضامين فراگير، تجزيه و تحليل آماري در راستاي اهداف تحقيق در محتواي پيشينه ها صورت گرفت. مطابق يافته ها، مضامين «ثبات، پاسخ، بازيابي، كارداني، افزونگي، خطرپذيري و سازگاري» به عنوان مضامين فراگير در جوامع تاب آور تعيين وضمن تجزيه و تحليل داده ها و نيز بررسي ميزان استفاده از هرمضمون در پيشينه ها، فراواني مضامين ثبات و سازگاري، با بيشترين تكرار در محتواي مطالعات تعيين شد. سپس جايگاه هرمضمون در مراحل مختلف مديريت بحران شامل قبل از وقوع، حين وقوع و پس از وقوع و نيز حالات مختلف عملكرد تاب آورانه شامل شرايط عادي، اضطراري و انتقالي تبيين و ترسيم گرديد. درنهايت مشخص شد، به رغم افتراق مضامين مستخرج از اين تحقيق با محتواي هركدام از پيشينه ها به تنهايي به دليل نقص در مفاهيم آن ها، اين رويكرد با تلفيق ديدگاه هاي صاحب نظران آن مطالعات انطباق داشته و به دليل غني بودن و جامعيت در مباني، الگوي مناسبي براي سنجش تاب آوري در مديريت بحران جوامع مي باشد.