بررسي فرايند نوستالژي در اشعار محمدامين شيخ الإسلامي، «هێمن»

واژة نوستالژي كه در زبان فارسي از آن با عنوان «غم غربت»  ياد مي شود به معناي احساس غم و دلتنگي براي خاطرات از دست رفته‌ي گذشته است. خاطراتي كه با يادآوري آن، فرد دچار غم و اندوه مي شود و نوعي دلتنگي بر او سايه مي افكند. مهمترين عواملي كه باعث به‌وجود آمدن حس نوستالژي مي شوند شامل: حسرت روزهاي خوش دوران كودكي، زندان يا  مهاجرت، جنگ و از دست دادن استقلال كشور و... است. شاعران بومي و محلي از جمله شاعران كُرد زبان نيز از اين قاعده مستثني نيستند. اشعار آن ها تجلي گاه مناسب و درخوري براي نشان دادن اين حس دروني است. بزرگترين مظاهر نوستالژي را مي‌توان در اشعار اين شاعران يافت. آن ها در اشعارشان همواره از خاطرات روزهايي ياد مي‌كنند كه در صلح و آرامش در سرزمين سرسبز و پر شور و نشاط شان و با اميد به زندگي و آينده مي‌زيستند. از جمله اين شاعران، «هێمن» است. بهره گيري از عناصر طبيعي، استفاده از ادبيات شفاهي و پشتوانه قرار دادن فولكلور و فرهنگ بومي در عين به خدمت گرفتن انواع صنعت‌هاي ادبي، ويژگي هايي از شعر هێمن است كه خوانندگان اين اشعار مي توانند تا اندازه ‌اي به درك آن ها نايل آيند. هێمن شيفته‌ي سادگي كلام شعر بود و سعي داشت زبان شعر را به زبان واقعي مردم نزديك سازد. از اين شاعر، مي ‌توان به عنوان شاعر اجتماعي ياد كرد؛ زيرا مسائل اجتماعي و سياسي آن روزگار تأثير عميقي بر شعر او گذاشته است. بيشترين نمودهاي شعر نوستالژيك را مي ‌توان در اشعار او يافت. در اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي تحليلي به بررسي انواع نوستالژي در شعر هێمن مي‌پردازيم. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه بيشترين نمود نوستالژي در اشعار هێمن به ترتيب به وطن ‌گرايي، ياد معشوق، زندان و تبعيد، و ياد مرگ عزيزان مربوط مي‌شود.