اسلام ستيزي در پوشش لائيسيته و آزادي بيان

در پنجمين سال كشتار روزنامه نگاران شارلي ابدو به وسيله تروريست هاي داعش، موج تازه اي در دفاع از كاريكاتورهاي آن روزنامه كه برخي شان هجوآميز و اهانت بار بودند، برپا شد و جوان متعصب و كوردلي مخالفت خود با اين جريان را به صورت سربريدن سنگدلانه يك دبير فرانسوي در خيابان نمايان ساخت. پس از آن، اقدام هاي تروريستي كور ديگري در اين راستا انجام شد و درنتيجه فضايي خفه كننده و خطرناك جامعه فرانسه را دربر گرفت. دولت مكرون در اين شرايط تن شآميز به جاي آنكه سياستي در جهت آرام كردن فضاي سياسي در پيش بگيرد، راه چالش با مسلمانان را زير ظاهر مبارزه با اسام گرايي1 و نه اسام گرايي افراطي )افراطي گري برخي مسلمانان( در پيش گرفت و براي پيشتازي در اين عرصه پوششي سياسي-ايدئولوژيك آفريد كه همانا دفاع از لائيسيته و آزادي بيان باشد. بلندگوهاي حكومتي و رسانه هاي وابسته به جريان سياسي حاكم بوق و كرنا به دست گرفتند و كارزاري گسترده عليه جامعه مسلمانان به راه انداختند. اين كارزار آ نچنان تند و زننده بود كه نه تنها موجب اعتراض روشنفكران و برخي محافل سياسي در فرانسه شد، بلكه صداي اعتراض به اين جو اسلا مستيزي در كشورهاي ديگر نيز بالا گرفت؛ ازجمله نخست وزير كانادا مستقيماً و بدون رودربايستي ديپلماتيك برخورد دولت فرانسه را نكوهش كرد. در اين نوشته نشان خواهم داد رويكرد سياسي دولت مكرون در اين راستا تماماً فرصت طلبانه بود و پرچم دفاع از آزادي بيان و لائيسيته دستاويزي بود براي استتار سياست واقعي شان؛ سياستي با اين هدف كه نيروهاي راست و راست افراطي را در جريان كارزار اسلام ستيزي به سوي خود بكشاند. چالش هاي كنوني ريشه در تضاد برخوردها پيرامون اصل لائيسيته ندارد و عوامل بنيادي ديگري در كار هستند كه نه تنها رابطه مسلمانان فرانسه با آن جامعه را خدشه دار مي سازند، بلكه خود جامعه را نيز آشفته حال ساخته است. دولت مكرون از اصول لائيسيته و آزادي بيان پيراهن عثمان ساخته است و به گفته برخي تاريخ نگاران متخصص لائيسيته، اين اصل را به يك مذهب دولتي تبديل كرده و آن را از روح خود تهي كرده است. حال آنكه برخي موضع گيري هاي سياسي آن، اصل عدم دخالت حكومت در زندگي ديني؛ يعني گوهر لائيسيته را زير پا نهاده است. دستياران مكرون زير پوشش انتقاد از اسام گرايي در پي تحميل الزام هاي حكومتي بر زندگي ديني مسلمانان اند.