عنوان مقاله :
بررسي اتهام ابن تيميه دربارۀ ارتداد صحابه نزد شيعه
عنوان به زبان ديگر :
Considering the Ibn Taymiyyah Allegation on Shia about the heresy of prophets' companions
پديد آورندگان :
ملكي نهاوندي، محمد دانشگاه اديان و مذاهب , خورشيدي، وحيد مؤسسۀ دارالاعلام لمدرسة اهل البيت (ع)
كليدواژه :
ابن تيميه , شيعه , ارتداد صحابه , خروج از دين , ارتداد ايماني , ولايت
چكيده فارسي :
ابن تيميه در كتاب منهاج السنه شيعيان را متهم مي كند به اينكه اكثريت صحابه پيامبر را مرتد مي دانند. دليل او در اين مورد به برداشت سطحي و تحليل نادرست از روايات شيعه برمي گردد. در روايات شيعه، نقل شده است كه بعد از پيامبر، به سبب اتفاقاتي درباره خلافت حضرت علي%، غير از سه يا چهار يا هفت نفر، همه دچار ارتداد شدند. وي اين نوع روايات را دست مايه اتهام قرار داده و مي گويد از نگاه شيعه اكثريت صحابه از دين خارج شدند؛ غافل از اينكه اين روايات ربطي به ارتداد به معني خروج از اسلام ندارد. با دقت در متن روايات اين چنيني و روايات فراوان ديگر و قراين و برداشت بزرگان شيعه از روايات ارتداد، متوجه مي شويم كه معناي لغوي ارتداد يعني بازگشت مد نظر بوده و اين روايات درحقيقت به ارتداد ايماني اشاره مي كند كه مربوط به ايمان نداشتن صحابه به وفاداري به ولايت حضرت علي% و تسليم در برابر سكوت و تصميمات حضرت در برخورد با رفتارهاي ناخوشايند برخي صحابه است كه ربطي به خروج از دين ندارد؛ والا اگر مراد ارتداد از دين بود، بايد درباره افراد بيشتري كه بعدا متوجه اشتباه خود شدند و برگشتند، حكم ارتداد جاري مي شد؛ درحالي كه چنين اتفاقي نيفتاد.
چكيده لاتين :
bn Taymiyyah in his famous book, al-Minhaj al-Sunnah, accused most of the Shia that they believe in heresy of all prophet's companions. It seems that his proof for this allege is a hadith that its superficial meaning is that all companions were abjured after the holy prophet Muhammad (PBH). But we must know that the meaning of this hadith is not as intended Ibn Taymiyyah. The literal meaning of this hadith is that after the death of Holy prophet less than 7 companions remained loyal to their religions. It must be known that this the word "heresy" and withdrawing from Islam does not mean that they are being excluded from Islam. It means that after the holy prophet, they were not loyal to Imam Ali (PBH) and it has nothing to do with the literal meaning of this hadith. The Shia proof is that after that the companions understood their mistake and came to Imam Ali, he treated them as Muslims and not apostates.
