تقابل ديدگاه وھابيت و ديوبنديه در موضوع نداي غيرالّٰله

The difference between Wahhabi and Deobandi School in resorting to someone other than God

وهابيان نداي غيرالله را شرك اكبر و موجب خروج از اسلام مي دانند؛ در حالي كه ساير مذاهب اسلامي، نداي غيرالله را يا از اساس شرك نمي دانند و يا اگر شرك بدانند، موجب خروج از اسلام نمي دانند. ديوبنديه كه حنفي و مقلد هستند، برخلاف وهابيت، نداي غيرالله را شرك نمي دانند و اگر در برخي از موارد، تعبير شرك استفاده كرده اند، مرادشان خروج از ملت نيست؛ لذا برخلاف وهابيت، علماي مكتب ديوبند في الجمله نداي غيرالله را جايز مي دانند و در جايي هم كه نداي غيرالله را شرك مي دانند، برخلاف وهابيت، مرادشان شركي نيست كه سبب خروج از دين گردد. آنچه باعث شده كه وهابيان نداي غيرالله را شرك اكبر و مخرج از ملت بدانند، تشبيه مسلمين با مشركين است؛ از آنجا كه ديوبنديه اين تشبيه را قبول ندارند، لذا تكفير نمي كنند.

The Wahhabi maintain that resorting to someone other than Godis association or Shirk and the doer will consider a non-Muslim. While other Muslim denominations, usually do not consider this act as Shirk or if nominally name it Shirk, it will not oust the Muslims from the Muslim community. So, unlike the Wahhabi school of thought, the Deobandi school do not consider resorting to someone other than Godas Shirk. What caused the Wahhabi label those resorting to someone other than God as non-Muslims is comparing the Muslims with pagans. Since the Deobandi do not accept this comparison, they do not oust the Muslims from the Islamic realm.