نشان نوسان‌هاي جداگانه و هم‌زمان دماي سطح آب خليج فارس و پديدۀ انسو بر نوسان‌هاي بارش ماه‌هاي سرد سال در پهنه‌هاي جنوب مركزي ايران

در پژوهش پيش رو نشان جداگانه و جفت‌شدۀ نوسان‌هاي دماي سطح آب دريا و پديدۀ ENSO بر بارش پهنه‌هاي جنوب مركزي ايران در دورۀ داده‌برداري (19572019) بررسي شد. گسترۀ آبي ارزيابي‌شده در‌برگيرندۀ 8 گره 2*2 درجه است كه 3 گره در گسترۀ آبي خليج فارس، 2 گره در درياي عمان، 2 گره در شرق درياي عرب و يك گره در درياي سرخ جاي گرفته‌اند. افزون بر اندازۀ دماي هر پيكسل، شيب دمايي ميان آنها و پيوند ميان اين شيب و نوسان‌هاي بارش نيز بررسي شد. در ادامه، نقشۀ پهنه‌بندي ضريب همبستگي ميان SST و بارش ماه‌هاي سرد سال با داده‌هاي ايستگاهي ارائه شد. از آزمون‌ همبستگي پيرسون به منظور بررسي‌هاي آماري بهره‌برداري شد. يافته‌ها نشان داد در تمامي ماه‌ها و ايستگاه‌ها، همبستگي با SST به صورت منفي است. بيشترين ضريب همبستگي مربوط به ايستگاه سيرجان در ماه دسامبر با مقدار 0.65 و در ارتباط با شيب اختلاف دمايي سطح آب پيكسل‌هاي تنگۀ هرمز و درياي سرخ است. همچنين، يافته‌ها نشان داد شيب اختلاف دمايي SST پيكسل‌ها موجب بهبود بسيار خوب نتايج و ضريب همبستگي داده‌هاي ايستگاهي شد. بررسي ارتباط SST و بارش در دوره‌هاي ال‌نينو و لانينا نيز نشان داد مقادير همبستگي بين بارش و مقادير SST ‌هنگام وقوع فازهاي گرم و سرد ENSO، در هر دو فاز به صورت منفي است. بررسي يافته‌هاي درصد فراواني گره‌ها نيز نشان داد گره‌هاي 1، 7 و 8 بيشترين تأثير را بر بارش ايستگاه‌هاي مطالعه‌شده داشته‌اند، به طوري كه مي‌توان بيان داشت كه سه رأس مثلث غرب خليج فارس، درياي سرخ و شرق درياي عرب بيشتر تأثير و گره‌هاي 4 و 5 واقع در درياي عمان، كمترين تأثير را بر بارندگي مناطق مطالعه‌شده دارند.