ارزيابي كارآيي مدل بيابان زايي IMDPA در تعيين فرسايش‌هاي آبي و بادي

براي بررسي و تهيه نقشه هاي بيابان زايي و فرسايش، مدل ها و روش هاي گوناگوني از جمله IMDPA ، PSIAC و IRIFR ارائه شده است. در اين پژوهش از مدل IMDPA كه مدل ارزيابي پتانسيل بيابان زايي مي باشد و مدل PSIAC كه ويژه ارزيابي فرسايش آبي و همچنين مدل IRIFR كه اختصاص به ارزيابي فرسايش بادي دارد، براي منطقه چاه گوجي مه ولات در استان خراسان رضوي استفاده شده است. هدف از مطالعه و ارزيابي اين منطقه، تهيه نقشه هاي فرسايش آبي و بادي با استفاده از روش IMDPA به دو صورت تلفيقي ميانگين هندسي و حداكثر محدوديت و سپس مقايسه كارايي دو نقشه با شاخص وضعيت فعلي تخريب و همچنين مقايسه آنها با مدل هاي PSIAC و IRIFR است. با توجه به بررسي آماري صورت گرفته بين نقشه هاي توليدي نتايج نشان مي دهد كه مدل پيشنهادي IMDPA بر اساس ديدگاه حداكثر محدوديت نسبت به نقشه فرسايش حاصله از تلفيق دو مدل PSIAC و IRIFR از همبستگي بيشتري با وضعيت فعلي تخريب برخوردار است، اگرچه هر دو همبستگي معني دار خوبي با شاخص فوق دارند. همچنين نتايج نشان مي دهد كه نقشه فرسايشIMDPA با روش ميانگين هندسي فاقد همبستگي معني دار (0/298=R) با شاخص وضعيت فعلي تخريب مي باشد كه نشان دهنده نامناسب بودن مدل فعليIMDPA است. برعكس مدل پيشنهادي IMDPAبر اساس تلفيق حداكثر محدوديت با توجه به نتايج حاصله (**0/925=R) مناسب ترين روش براي تهيه نقشه فرسايش در مناطق خشك و بياباني مي باشد.