سنجش ظرفيت سازگاري نظام اجتماعي- اكولوژيك در مواجهه با افت سفره‌هاي آب زيرزميني (منطقه مورد مطالعه: دشت كازرون)

جوامع انساني با خطرات طبيعي از قبيل افت آب‌هاي زيرزميني و همچنين تأثيرات ناشي از آن مواجه هستند. افت آب‌هاي زيرزميني به طرق مختلف و به‌طور مستقيم و غيرمستقيم جوامع انساني را متأثر مي‌سازد، ليكن در اين ميان جوامع محلي به‌ويژه بخش كشاورزي وابسته‌ترين بخش به آب زيرزميني بوده كه در اين تحقيق محور اصلي سنجش ظرفيت سازگاري را دربر مي گيرد. ظرفيت سازگاري يك ويژگي اساسي براي مقابله با چالش‌هاي موجود در نظام‌هاي پيچيده اجتماعي اكولوژيك محسوب مي‌شود. در اين تحقيق با استفاده از مشاهده ميداني و ابزار پرسشنامه، ظرفيت سازگاري در مناطق هدف در دشت كازرون در بين 150 كشاورز سنجش و تحليل‌شده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه ميزان ظرفيت سازگاري جوامع محلي در مواجهه با افت آب‌هاي زيرزميني در روستاهاي مهرنجان 3/80، مشتان 3/74 و جام‌بزرگي 2/81 مي‌باشد. به‌طوركلي ظرفيت ‌سازگاري در كل روستاهاي مورد مطالعه، در حد متوسط (3/44) است. همچنين نتايج بيانگر اين است كه شاخص مديريت سازگار بيشترين و شاخص اعتماد به دولت كمترين تأثير بر ميزان ظرفيت سازگاري جامعه هدف در مواجهه با افت آب‌هاي زيرزميني دارند. يافته‌ها نشان داد كه بيشتر مردم در اين منطقه به دنبال مديريت سازگار در شرايط افت آب زيرزميني مي‌باشند كه اين يافته‌ها براي بينش سياست‌گذاران منابع آب زيرزميني و ارائه‌دهندگان خدمات، جهت توسعه روستايي ضروري است.