آسيب‌شناسي موانع تحقق حكمروايي خوب شهري در شهرهاي مياني مطالعه موردي: شهر نيشابور

عليرغم گذشت بيش از پنج دهه از زمان مطرح‌شدن حكمروايي خوب شهري به‌عنوان شيوه برتر اداره امور شهري، اين الگو در شهرهاي ايران به‌خصوص در شهرهاي مياني و كوچك، تحقق‌نيافته است. از همين رو در پژوهش حاضر به آسيب‌شناسي حكمروايي خوب شهري از منظر نهادينه‌سازي آن در شهرهاي مياني بامطالعه موردي شهر نيشابور پرداخته‌شده است. رويكرد روش‌شناختي پژوهش از نوع كيفي مبتني بر مصاحبه نيمه ساخت‌يافته از خبرگان و متخصصان آشنا به موضوع در شهر نيشابور است كه از طريق انجام 30 مصاحبه پياده‌سازي شده است. روش تجزيه‌وتحليل داده‌ها، بر مبناي تكنيك‌هاي تحليل محتواي كيفي ازجمله كدگذاري مرحله‌اي است كه در پايان از طريق روش اسنادي و مطابقت و ارجاع‌دهي به پژوهش‌هاي موجود، تكميل‌شده است. بر اساس نتايج به‌دست‌آمده، عوامل مؤثر بر عدم تحقق حكمروايي خوب شهري در شهر نيشابور شامل 87 مقوله اوليه، 11 كد تفسيري و 4 كد تبييني است. كدهاي تبييني، در چهار حوزه عمده يعني «موانع ساختاري»، «موانع فردي»، «موانع كنش ارتباطي» و «موانع زيرساختي» طبقه‌بندي شدند. درنهايت اين نتيجه به دست آمد كه تحقق حكمروايي خوب شهري ابتدا نيازمند الزاماتي است كه اين الزامات بيشتر در حوزه ساختاري قرار دارند تا با تأثيرگذاري بر روي ابعاد ديگر از ناكارآمدي مديريت شهري، بتوانند الگوي حكمروايي خوب شهري را در شهرهاي مياني نهادينه كنند.