تحليل ظرفيت نهادي مديريت محلي جهت حكمروايي خوب زمين شهري در ايران

دسترسي به زمين براي رفع نيازهاي زيستي و سكونتي انسان‌ها يكي از مهم‌ترين دغدغه‌هاي جوامع امروزي محسوب مي‌گردد. دسترسي كه بايد مطمئن، پايدار و متضمن حفظ منابع موجود براي نسل‌هاي آينده باشد. چنين پايداري در مصرف اراضي كشورهاي درحال‌توسعه كمي كمرنگ‌تر ديده مي‌شود. سيستم مديريت اراضي در ايران به‌عنوان كشوري درحال‌توسعه ناپايدار و متضرر از مديريت متمركز و تصميم‌گيري غير مشاركتي و فاقد ظرفيت نهادي در سطح محلي مي‌باشد. اين شرايط منجر به ضعف نهادي شوراها و شهرداري‌ها به‌عنوان نهادهاي محلي مسئول در مديريت اراضي شهري شده است. ايجاد و توسعه ظرفيت‌هاي مناسب در سطح محلي، نه‌تنها نهادهاي را به سمت پويايي بيشتر در مديريت زمين شهري سوق مي‌دهد، بلكه توانمندي آن‌ها را براي تحقق حاكميت خوب زمين در سطح محلي ارتقا مي‌دهد. در اين راستا، پژوهش حاضر بر آن است تا ظرفيت‌هاي نهادي را پيشنهاد كند كه شوراها و شهرداري‌ها بتوانند به كمك آن‌ها توانمندي‌هاي خود را براي تحقق حكمروايي خوب زمين در سطح محلي افزايش دهند. اين تحقيق ماهيتاً كاربردي و روش آن توصيفي-تحليلي است، ابزار گرداوري داده‌هاي پژوهش مصاحبه و پرسشنامه مي‌باشد و براي سنجش آماري متغيرها از مدل اسپيرمن، رگرسيون خطي و مدل تحليل مسير استفاده گشت. نتايج به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد كه نهادهاي محلي نيازمند ايجاد و توسعه ظرفيت‌هاي نهادي و به تبع آن ارتقاي توانايي‌هاي خود در حوزه‌هاي ماليات، ثبت‌اسناد و املاك و به‌روزرساني بانك‌هاي اطلاعاتي خود هستند.