ارزيابي شاخص‌هاي تأثيرگذار بر دل‌بستگي به محله‌هاي مسكوني معاصر مطالعه موردي: شهرك دانشگاه شهر يزد

تضعيف سطح دل‌بستگي به محل سكونت در محلات معاصر شهري به‌واسطه استفاده از الگوها و سبك‌هاي شهرسازي و معماري غيربومي طي دهه‌هاي اخير آن‌هم به شكلي متمركز بر مؤلفه‌هاي صرفاً كالبدي منجر به بروز سكونتگاه‌ها و محيط‌هايي با كمترين ميزان برخورداري از حضور پذيري در فضاهاي جمعي، تعاملات و مراودات اجتماعي شده است. حال‌آنكه به نظر مي‌رسد درگذشته يكي از اصلي‌ترين ويژگي‌هاي هر محله وجود ارتباط تنگاتنگي ميان مؤلفه‌هاي سازنده محيط و حس دل‌بستگي به مكان بوده است. محله شهرك دانشگاه يزد يكي از محلات جديد در بافت معاصر اين شهر است كه به نظر مي‌رسد در شكل دادن به ارتباط بين ساكنين و محيط مسكوني ناكام مانده و با مشكلاتي نظير كاهش ارتباط ساكنين، شكل نگرفتن خاطرات جمعي و رويدادهاي گروهي، كاهش حس تعلق و وابستگي و همچنين افول حس دل‌بستگي ساكنين به محيط سكونت خود درگير است. هدف اصلي اين پژوهش شناسايي و ارزيابي شاخص‌هاي مؤثر بر دل‌بستگي به محله مسكوني در شهرك دانشگاه يزد است. روش پژوهش از نوع پيمايشي و همبستگي بوده و از پرسشنامه جهت جمع‌آوري اطلاعات و همچنين از منابع كتابخانه‌اي و مطالعات ميداني به‌منظور تكميل داده‌هاي موردنياز بهره گرفته‌شده است. از روش رگرسيون چند متغيره براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها و تبيين شدت تأثير شاخص‌ها بر دل‌بستگي به محله در نرم‌افزار SPSS استفاده‌شده است. يافته‌هاي پژوهش حكايت از آن دارد كه در بين متغيرهاي مطالعه شده، 8 متغير (ويژگي‌هاي سكونتي، تعاملات اجتماعي، حضور پذيري، احساس فردي، احساس جمعي، كالبدي، معنايي و كاركردي) داراي رابطه مستقيم و معني‌دار با ارتقاي دل‌بستگي به محله از سوي ساكنين هستند. در ميان اين متغير، ويژگي‌هاي سكونتي (بتا 0/463)، تعاملات اجتماعي (بتا 0/431) و احساس جمعي (بتا 0/402) به ترتيب از بيشترين سطح معني‌داري برخوردارند و تنها متغير ويژگي‌هاي شخصي (بتا 0/031) داراي رابطه معني‌داري با ارتقاي دل‌بستگي به محله از سوي ساكنين نمي‌باشد.