سنجش تغييرات هندسه بافت شهري بر شرايط آسايش حرارتي بيروني مطالعه موردي: بافت مسكوني قديمي و مياني شيراز

تأمين آسايش حرارتي شهروندان در فضاهاي باز به‌عنوان اصلي مهم جهت حضور آن‌ها در فضاهاي بيروني بافت‌هاي مسكوني تلقي مي‌شود. هدف پژوهش حاضر، سنجش تغييرات هندسه بافت شهري بر دماي محيط و آسايش حرارتي بيروني در دو بافت مسكوني قديمي و مياني شهر شيراز است تا با شناخت رابطه بين متغيرهاي اقليمي مؤثر بر آسايش حرارتي و خصوصيات هندسه بافت‌هاي مذكور، امكان ارائه راهكارهاي مناسب جهت افزايش كيفيت فضاهاي بيروني در دو بافت ارائه گردد. جهت انجام پژوهش از روش تحقيق توصيفي -تحليلي در بستري از مطالعات كتابخانه‌اي و سنجش كمي با استفاده از دو نرم‌افزار ENVI-met و SPSS بهره برده شده است. در مرحله اول با استفاده از منابع كتابخانه‌اي مؤلفه‌هاي هندسه شهري مؤثر بر آسايش حرارتي در فضاهاي بيروني شناسايي شد. سپس با بهره‌گيري از نرم‌افزار انويمت به شبيه‌سازي نقاط منتخب در اين دو بافت پرداخته و شاخص آسايش حرارتي «PMV»، براي نقاط مشخص در گرم‌ترين ماه سال بر اساس اقليم شيراز و داده‌هاي آب هوايي سي‌ساله استخراج گرديد و توسط نرم‌افزار «SPSS» تحليل شد. نتايج نشان مي‌دهد كه رابطه معناداري ميان «ضريب ديد به آسمان» به‌عنوان يكي از مؤلفه‌هاي هندسه بافت مسكوني منتخب با ميزان آسايش حرارتي در بافت‌هاي قديم و مياني وجود دارد و مقادير عددي به‌دست‌آمده شاخص «PMW»، با استناد به استاندارد 7 درجه‌اي اشري نشان داد كه ميزان آسايش حرارتي در بافت قديم بيشتر از بافت مياني است و اين موضوع ناشي از جهت‌گيري معابر و ميزان محصوريت آن‌هاست.