ضرورت مهندسي فرهنگي در فرآيند توسعه روستايي مطالعه موردي استان كرمانشاه

امروزه طرح هاي روستايي مختلفي از جمله يكجانشين كردن عشاير و ارايه نوآوريهاي مختلف فني و سازماني در روستاها اجرا مي شود كه واكنش مردم به آن ها و پذيرش يا عدم پذيرش اين طرح ها از مسايل مهم روز است . در اين راستا فرهنگ عاملي مهم در پذيرش يا عدم پذيرش اين ايده ها و طرح ها در محيط روستايي است و لذا نقش مهندسي فرهنگي به جهت حل مشكلات احتمالي پيش پاي متخصصان روستايي اهميت مي يابد . هدف از اين مقاله بررسي ضرروت مهندسي فرهنگي در روستاها به عنوان بخشي از فرايند توسعه روستايي است . در ابتدا تعريفي از مهندسي فرهنگي و ارتباط آن با توسعه ارايه مي شود . به تاريخچه مهندسي فرهنگي در روستاها پرداخته و كشور چين ، شوروي ، رژيم شغالگر قدس و ايران را به عنوان مثال هايي ذكر مي كنيم . اشاره مي شود كه در روستاها مهندسي فرهنگي با ايجاد نهادهاي فرهنگي ، تغيير الگوهاي فرهنگي نامناسب و بعضاٌ حذف آن ها در جهت پذيرش يا استفاده بهينه از نواورها گام بر مي دارد . در عين حال حل مشكلات ناشي از نابرابري روستايي و مهاجرت از وظايف مهندسي فرهنگي است . اشاره مي شود كه در يك برنامه فرهنگي روستايي بايد به هدف ، زمان ، هزينه و منابع مالي توجه زيادي نمود و عناصر مشاركت ، واثع گرايي ، مديريت همه جانبه و يكپارچه از اهميت زيادي در آن برخوردار است .در انتها اشاره مي شود كه مهندسي فرهنگي رهيافتي از بالا به پايين است كه مي تواند در بعد كلان يا بعد محلي نظير يك روستا به اجرا درآيد .