ارزيابي نگرش كارشناسان بر موانع توسعه روستايي (مطالعه موردي: استان البرز)

توسعه پايدار به معناي مديريت و حفاظت منابع طبيعي پايه و جهت بخشيدن به تحولات تكنولوژي و نهادي، به ترتيبي كه نيازهاي نسل هاي كنوني و آينده بشريت را به صورت مستمر و پايدار تامين نمايد به عنوان يكي از جنبه هاي رشد و توسعه ي روستايي مطرح است. روستا نشيني شكل ويژه اي از استقرار و معيشت انسان و جلوه بارزي از حيات اقتصادي و اجتماعي در ايران مي باشد كه با نظامي كم و بيش پايدار در طي قرون متمادي تداوم يافته است. توسعه روستايي از جمله مباحث مهم در توسعه هر كشور محسوب مي شود. از اين رو اولويت آن در برنامه هاي توسعه اقتصادياجتماعي بسيار مهم است. در اين مطالعه با بررسي عوامل تاثير گذار در توسعه روستايي استان البرز ( عوامل اقتصادي، سياسي و نهاد هاي برنامه ريزي)، شاخص هاي توسعه روستايي تعيين و دلايل عدم توسعه يافتگي روستاهاي استان البرز، با روش توصيفيتحليلي و از طريق پرسشنامه مطرح خواهد شد. بر اساس نتايج مطالعه ي حاضر، از ميان شاخص هاي مورد مطالعه در مورد موانع توسعه روستايي استان البرز، مولفه اقتصادي سياسي و امور برنامه ريزي داراي بيشترين تاثير بوده است.