اولويت بندي مناطق روستايي در دستيابي به سرمايه اجتماعي رهيافتي به سوي توسعه روستايي مطالعه موردي مناطق روستايي شهرستان آبدانان

مفهوم سرمايه اجتماعي، يك مفهوم فرا رشته اي است كه چند دهه اخير مورد توجه محققان رشته هاي علوم انساني قرار گرفته است .اين مفهوم در تحليل هاي اجتماعي و اقتصادي پيرامون توسعه جوامع روستايي نيز، مطرح شده و بر منابع محلي سكونتگاههاي روستا از قبيل روابط انساني، شبكه ها و نهادهاي موجود در ساختارهاي اجتماعي تأكيد دارد .امروزه سرمايه ي اجتماعي را يكي از اجزاي ثروت ملتها و توسعه ي پايدار، يكي از ابزارهاي ظرفيت سازي در اجتماعات، تدبيري براي پيشگيري و كاهش مشكلات اجتماعي و عاملي براي موفقيت برنامه هاي رفاه اجتماعي و ارتقاء سلامت فردي و اجتماعي مي دانند و در ارتباط با توسعه ي مناطق روستايي سرمايه ي اجتماعي ابزاري براي ارتقاء درآمد، كاهش فقر، مديريت پايدار منابع، ارتقاء انگيزش، مشاركت فعال در تصميم گيري، ارتقاء شاخص هاي سلامت، توانمند سازي و ... محسوب مي شود. هدف از انجام اين تحقيق اولويت بندي مناطق روستايي در دستيابي به سرمايه اجتماعي رهيافتي به سوي توسعه روستايي در شهرستان آبدانان( 6 دهستان مورموري، آب انار، ماسبي، جابر انصار، چم كبود، سراب باغ) با استفاده از روش وزن دهي آنتروپي و تكنيك هاي تصميم گيري چند شاخصه(TOPSIS،SAW) است. نتايج تحقيق برآورده شده از تكنيك هاي تصميم گيري چندشاخصه نشان مي دهد كه دهستان جابر انصار در تمامي ابعاد سرمايه اجتماعي(مشاركت اجتماعي، اعتماد اجتماعي، انسجام اجتماعي، تعامل اجتماعي، تضاد اجتماعي، تعاون اجتماعي و امنيت اجتماعي) رتبه ي 1 را به خود اختصاص داده است كه نشان از موفقيت اين دهستان در دستيابي به سرمايه اجتماعي مي باشد.