پايش سياست‌هاي توسعه اقتصادي- اجتماعي فضا از منظر ژئوپليتيك ناحيه‌اي در جنوب شرق ايران (مطالعه موردي: سيستان و بلوچستان)

همواره رويكرد‌هاي اجتماعي و سياسي نقش موثري در توليد فضا داشته‌اند. يكي از مناسبات سياسي-اجتماعي كه آفريننده فضاست، عرصه سياست است. سياست به اتكا اقتصاد سياسي فضا در شهرها فضاي ناحيه‌اي را جهت استفاده بهينه جمعيت مهيا مي‌كند، و نيز سازمان فضايي نواحي و شهرها به كمك عنصر دولت دگرگون مي‌شود. يعني دولت‌ها با سياست‌ورزي نقش اساسي در شكل دادن آنها دارند. دولت در توليد فضاهاي جغرافيايي همچون شهرها و تغييرات ساختاري و كاركردي در فضا مانند ايجاد تعادل يا عدم تعادل جغرافيايي نقش‌آفريني مي‌كند. فضاي شهري ناحيه‌اي، بازتابي از كاركرد‌هاي سياسي و اقتصادي است و كاركردهاي سياسي، اجتماعي و اقتصاي در توليد فضا نقش دارند و فضا نيز بستر و مقر كاركرد‌هاي مختلف است كه توجه به شهر و ناحيه در برنامه‌ريزي شهري و ناحيه‌اي توسعه هدفمند و متعادل را ضروري مي‌سازد. هدف پژوهش تحليل و سنجش سياست‌هاي توسعه اقتصادي اجتماعي و نابرابري فضايي در منطقه مرزي جنوب شرق كشور محدوده سيستان و بلوچستان است. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي-تحليلي و شيوه گردآوري داده‌ها اسنادي مي‌باشد. همچنين از مدل‌هاي كمي و تصميم‌گيريWASPAS ، و سيستم اطلاعات جغرافيايي Arc Gisاستفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد شاخص‌هاي توسعه اقتصادي اجتماعي فضا به صورت متوازن توزيع نشده و تفاوت فاحشي بين فضاهاي ناحيه‌اي شهري استان سيستان وبلوچستان از نظر برخورداري از شاخص‌هاي سطح توسعه ملاحظه مي‌شود.