تحليل و ارزيابي استراتژي هاي امنيت پايدار در منطقه ژئوپليتيكي جنوب شرق ايران (مورد پژوهش: استان سيستان و بلوچستان)

امروزه مرزهاي سرزميني در زمره يكي از مهم ترين مسائل ملي و بين المللي به شمار ميروند. از منظر فلسفه سياسي مرزهاي جغرافيايي و امنيت آنها، يكي از عناصر اصلي تشكيل دهنده دولتهاي مدرن و توسعه يافته است. مناطق مرزي جنوب شرقي محل وقوع تحولات مختلفي هستند كه هركدام مي تواند سرمنشأ اتفاقات بزرگ و كوچك باشند؛ بنابراين بايد به طور اساسي به بحث شاخص هاي امنيت سرزميني اين مناطق و مردم آن توجه كرد. توسعه مناطق مرزي در بخش هاي مختلف، بر امنيت مرزها تاثيرگذار بوده و نيز گسترش و وجود امنيت، خود عامل رشد و رونق بخش هاي مختلف ديگر از جمله بخش هاي اقتصادي، فرهنگي، توسعه يافتگي و پيشرفت در بخش هاي كشاورزي و صنعتي است. روش مورد نظر در اين پژوهش توصيفي-تحليلي است. در اين پژوهش نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهديدهاي(S.W.O.T) امنيت پايدار در منطقه مرزي در قالب مدل سوات مطالعه و مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. نتايج نشان داد كه وضعيت امنيت پايدار استان سيستان و بلوچستان از الگوي تهاجمي تبعيت مي‌كند. با توجه به تعريف اين الگو، بايد راهبردهايي را اتخاذ نمود كه با بهره‌گيري از نقاط قوت درصدد بهره برداري از فرصت‌ها در آينده برآيم و بتوان به پايداري امنيت دست يافت. در نهايت با شرايط فعلي، به اولويت‌بندي راهبردها مناسب در جهت آمايش مناطق مرزي مشخص گرديد. يافته‌هاي حاصل از الويت بندي راهبردها نشان مي‌دهد كه از بين راهبردهاي تدوين شده بالاترين جذابيت مربوط به آماده سازي حداكثري نيروي‌هاي انتظامي و علي الخصوص مرزي جهت مقابله با ناامني‌هاي و گروه‌هاي تكفيري-تروريستي است .