تحليل توزيع فضايي در ميزان دسترسي به پارك‌هاي ‌شهري (نمونه موردي: شهر زنجان)

كيفيت محيط شهري از برآيند كيفيتِ اجزاي متشكله در فضاهاي معين شهري حاصل مي شود. رسالت برنامه ريزان شهري است تا با ادراكِ منطقي كه از كنشِ بين فضا و اجتماع دارند، سطحِ تفكر دسترسي برابر به فضاي سبز شهري را براي همه طبقات اجتماعي بر مبناي اصول پايدار عملي سازند. ازاين‌رو هدف از پژوهش حاضر، شناخت و ارزيابي نحوه ي توزيع فضايي پارك ها و ميزان دسترسي شهروندان در نواحي شهري زنجان مي باشد. لذا در اين مطالعه پس از انتخاب مناطق شهري زنجان به‌عنوان جامعه آماري پژوهش، با روش توصيفي – تحليلي به كمك مدل ها و آمارهاي فضايي در محيط جي‌اي اس به تحليل فضايي مناطق شهري زنجان از منظر پايداري محيطي پرداخته‌شده است؛ كه درنهايت يافته هاي پژوهش نشان داد كه حوزه تحت پوشش پارك ها در مقياس عملكردي با يكديگر تلفيق‌شده و نقشه هاي overly شده به‌خوبي نشان داد كه نواحي 103، 201، 202، 203، 204، 205، 305 فاقد هرگونه دسترسي مي باشند و در بسياري از مناطق مانند منطقه 102 و 109 دسترسي به پارك ها براي كل ناحيه يكسان نمي باشد و بسياري از محلات از اين دسترسي محروم‌اند. پس چرايي اين مسئله كه چرا جمعيت تحت پوشش پارك ها 187454 نفر مي باشد، و تنها مقداري كمي از جمعيت كلي شهر زنجان (386851 نفر) را تحت پوشش قرار مي دهد، اين بود كه شعاع عملكردي پارك ها اغلب با يكديگر هم‌پوشاني دارد و اين باعث شده است كه نواحي مختلف شهر دسترسي يكساني به پارك‌ها نداشته باشند. نهايتاً مدل ويكور نيز نشان داد كه ناحيه 7 از منطقه 1 و ناحيه 12 از منطقه 3 اولين و دومين رتبه و نواحي 2 از منطقه 2 پايين ترين رتبه را دارند.