تحليل وضعيت صنايع روستايي قبل و بعد از انقلاب اسلامي

هر كشوري با عنايت به ويژگي هاي جغرافيايي و نيز استراتژي توسعه صنعتي خود تعريفي از صنايع روستايي ارائه داده است. به طوركلي صنايع روستايي به صنايعي گفته مي شود كه در نواحي روستايي يا مراكز روستايي مستقر هستند و عمدتا از نيروي كار روستايي استفاده مي كنند و پيوندهاي بازاري آنها از نظر جغرافيايي محدود است. صنايع روستايي را مي توان تركيبي از صنايع دستي، صنايع تبديلي، و صنايع خدمات فني متكي بر مواد اوليه و كشاورزي معرفي نمود، صنايع روستايي، مناسب ترين بخش اشتغال زايي غير زراعي بوده كه نقش بسيار زيادي در بالابردن درآمد سرانه روستائيان داشته و به تبع آن از مهاجرت روستائيان خاصه جوانان مي كاهد. چرا كه اين صنايع به تكنولوژي پايين، سرمايه كم و نيروي كار روستائيان نيازمند است .تجربيات توسعه روستايي در كشورهاي مختلف جهان در چند دهه گذشته نشان مي دهند كه توسعه روستايي صرفاٌ با تزريق سرمايه و فناوري محقق نمي شود و عوامل زيادي در اين زمينه ايفا نقش مي كنند. تحقيق حاضر به روش كتابخانه اي – اسنادي بوده و هدف رشد صنايع روستايي در روستاها مي باشد.