بررسي احساس امنيت زنان در فضاهاي شهري (مطالعه موردي: پارك بعثت منطقه 16 شهرداري تهران)

امنيت به عنوان نيازي اساسي، در اجتماعات انساني از جايگاه خاصي برخوردار است. برنامه ريزان و طراحان فضاهاي اجتماعي، به ويژه شهرها، تلاش مي كنند تا با شناسايي عوامل تهديد كننده امنيت به ويژه در فضاهاي عمومي، امنيت را براي استفاده كنندگان از آن فضاها فراهم كنند. زنان در مقام نيمي از اجتماعات انساني، به واسطه خصوصيات بيولوژيك، مسئوليت ها و نگاه متفاوت در مقايسه با مردان، ارتباط متمايزي با فضا برقرار مي كنند. آنان نيازمند تسهيلات خاصي از فضا هستند تا موجب افزايش اطمينان خاطر آنان از حضور امن در فضاهاي شهري و به ويژه فضاهاي عمومي مانند پارك شود. از اين رو اين مقاله بر آن است كه به بررسي امنيت زنان در پارك بعثت (خزانه) منطقه 16 تهران بپردازد. به منظور سنجش امنيت اجتماعي زنان در اين مناطق سه بعد نظارت اجتماعي، كالبدي، محيطي در ارتباط با احساس امنيت مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج تحليل ها نشان مي دهد كه بين متغيرهاي بررسي شده و احساس امنيت زنان در سطح بالاي 95 درصد و با درجه معناداري (Sig=00.0) رابطه معناداري وجود دارد. در مجموع ميزان بررسي امنيت زنان متغير عدم نظارت اجتماعي با ضريب 0.682 بيشترين اثر را در عدم استفاده زنان از پارك بعثت دارد.