بررسي وضعيت كمي و كيفي مسكن در شهرستان هاي استان همدان با بهره گيري از مدل تاكسونومي عددي و ويليامسون

در حال حاضر بخش مسكن به عنوان يكي از مهمترين بخش‌هاي توسعه در يك جامعه و نشانه اي از رتبه و منزلت اجتماعي زندگي افراد و ازجمله مهمترين كاربري هاي شهري به حساب مي آيد و ميزان كميت و كيفيت آن بيانگر وضعيت اقتصادي اجتماعي شهرها است. بخش مسكن از شاخص هاي تعيين كيفيت زندگي و سطح رفاه در جامعه است و فعاليت هاي اين بخش نه تنها به رفع نياز مردم به مسكن به عنوان يك نياز اساسي و حياتي كمك مي كند، بلكه در توسعه اقتصاد و ايجاد امكان اشتغال براي جمعيت رو به رشد كشور، نقش مهمي را ايفا مي كند. در اين نوشتار به بررسي وضعيت مسكن و تعيين نيازها و الويت هاي سكونتي در استان همدان و رتبه بندي شهرهاي استان به لحاظ وضعيت كمي و كيفي مسكن جهت برنامه ريزي مسكن در سطح استان پرداخته مي شود. متغيرهاي بررسي شده در اين تحقيق، رتبه بندي شهرها بر اساس شاخص هاي مسكن، محاسبه تخريب واحدهاي مسكوني، برآورد نرخ تخريب مسكن، محاسبه شاخص شكاف درون منطقه اي، تعيين نقاط بحراني استان به لحاظ شاخص هاي مسكن است. نوع تحقيق از نوع كاربردي بنيادي بوده و روش بررسي، توصيفي تحليلي با استفاده از مدل هاي تاكسونومي عددي و ويليامسون است. يافته هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه در ميان شهرستان هاي بهار، كبودرآهنگ، فامنين و تويسركان در بدترين وضعيت مسكن و شهرستان هاي همدان، ملاير و اسدآباد داراي بهترين وضعيت مسكن در استان همدان مي باشند. همچنين ميزان نرخ تخريب مسكن در استان همدان 2.6 درصد، در مناطق شهري 2درصد و در نقاط روستايي 3 درصد مي باشد.