ارزيابي اثرات گردشگري بر توسعه اقتصاد شهري (نمونه مورد مطالعاتي: شهر اردبيل)

برنامه‌ريزان و سياست‌گذاران توسعه از گردشگري به‌عنوان ركن اصلي توسعه ياد مي‌كنند و در همين ارتباط گردشگري با برنامه‌ريزي اصولي و شناسايي مزيت‌ها و محدوديت‌ها مي‌تواند نقش موثري بر توسعه شهرها و روستاها، توسعه ملي و تنوع بخشي به اقتصاد ملي و در نتيجه توسعه اقتصادي شهرها گردد. در اين ارتباط پژوهش حاضر به بررسي و ارزيابي اثرات گردشگري بر توسعه اقتصاد شهر اربيل پرداخته است. جامعه آماري پژوهش شامل كارشناسان و صاحب‌نظران صنعت‌گردشگري شهر اردبيل به تعداد 80 نفر مي‌باشد. باتوجه به اهداف درنظر گرفته شده براي تحقيق از 3 مولفه عدالت اقتصادي، ثبات اقتصادي و رفاه اقتصادي در قالب 23 گويه بهره گرفته شد. پرسشنامه با پرسش‌هاي بسته در قالب طيف ليكرت(خيلي‌زياد، زياد، متوسط، كم و خيلي كم) طراحي گرديد. جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزارهاي LISREL و SPSS بهره گرفته شد. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل اطلاعات نشان داد كه بيشترين بار عاملي در بين نشانگرهاي بعد عدالت اقتصادي به گويه ميانگين درآمد سالانه خانوار(بار عاملي 0.81)، در بين نشانگرهاي عامل ثبات اقتصادي به گويه رشد سريع بخش خدمات تجاري(بار عاملي 0.87) و در بين نشانگرهاي رفاه اقتصادي به گويه افزايش ميزان مراكز خدماتي و رفاهي(بار عاملي 0.87) اختصاص يافته است. به عبارتي، اين نشانگرها بيشترين تاثيرپذيري را از گردشگري داشته‌اند. در بين ابعاد سه‌گانه نيز به ترتيب بعد رفاه افتصادي با ضريب 0.94، بعد ثبات اقتصادي با ضريب 0.90 و عدالت اقتصادي با ضريب 0.85 بيشترين تأثيرپذيري را از گردشگري داشته‌اند.