تحليل و ارزيابي كيفيت زندگي در سكونتگاه بافت فرسوده شهري (مطالعه موردي: منطقه15 تهران)

مفهوم كيفيت مكان در بافت فرسوده، نزديكي زيادي با مفاهيمي مانند زيست پذيري و پايداري دارد. اين مفهوم از جمله اهداف عملياتي شناخته شده در حوزه برنامه ريزي شهري محسوب مي شود كه در آن ابعاد توسعه اقتصادي، حفاظت زيست محيطي و برابري اجتماعي تركيب مي شوند. پيامد فرسودگي بافت كه در نهايت منجر به از بين رفتن منزلت آن در ميان شهروندان مي شود، در اشكال گوناگون از جمله كاهش و يا فقدان شرايط زيست پذيري و ايمني و نابساماني كالبدي، اجتماعي، اقتصادي و تأسيساتي و كم كردن ارتقاء كيفيت زندگي شهري در بافت شناسائي مي گردد. پس بررسي ذهنيت و نگاه ساكنان اين مناطق به كيفيت زندگي خودشان راهي موثر براي شناخت مسائل و برنامه ريزي براي حل مشكلات اين مناطق است بر اين اساس هدف اصلي پژوهش حاضر تحليل و ارزيابي كيفيت زندگي در سكونتگاه بافت فرسوده شهري در منطقه15 تهران با استفاده از روش توصيفي تحليلي مي باشد. براي رسيدن به اين هدف با استفاده از روش پيمايشي از طريق پرسشنامه و رسم نمودارها اقدام به گردآوري اطلاعات در مورد كيفيت زندگي از ديدگاه و منظر مردم صورت گرفته و در انتها نتيجه گيري و پيشنهادات ارائه شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كيفيت زندگي در جهان امروز به عنوان معياري شناخته شده براي سنجش وضعيت و رتبه بندي شهرها و شناخت شهرهاي برتر جهان، چه از نظر تبليغاتي و چه از نظر عملي(براي سرمايه گذاران، مهاجران، صاحبان كسب و كار و. ..) تبديل شده است. در اين راستا بالا بردن كيفيت زندگي و وضعيت رضايت از ويژگي هاي كالبدي، اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي مي تواند تا حدودي در اين محلات مشكل گشا باشد.