سنجش و ارزيابي ميزان تحقق‌پذيري طرح جامع شهري صفاشهر

طرح هاي جامع شهري به عنوان راهنماي توسعه شهرها، از اهميت ويژه اي در سلسله مراتب برنامه ريزي شهري برخوردارند. اين طرح ها كه مهم ترين ابزار هدايت و توسعه نظام مند شهرها مي باشند علي رغم حدود نيم قرن سابقه در ايران، تاكنون جايگاه مناسب و لازم را در نظام برنامه ريزي نيافته است. يكي از اقداماتي كه مي تواند در جريان اصلاح روندهاي نادرست و مشكلات طرح جامع مورد توجه قرار گيرد ارزيابي ميزان تحقق پذيري اين طرح ها است به نحوي كه مشخص شود چه ميزان پيشنهادهاي مطرح شده در آنان به مرحله اجرا رسيده و محقق شده اند. در همين راستا، پژوهش حاضر به بررسي ميزان تحقق پذيري طرح جامع مصوب سال 1390 شهر صفاشهر مي پردازد. روش پژوهش اتخاذ شده توصيفي تحليلي بوده كه از مطالعات كتابخانه اي، بررسي هاي ميداني، ابزار پرسشنامه و نظرات متخصصان ذيربط با موضوع جهت حصول اهداف آن بهره گرفته شده است. همچنين به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات جمع آوري شده از دو تكنيك فرآيند تحليل شبكه اي (ANP) و دوقطبي فاصله اي استفاده شده است. بر اساس يافته هاي پژوهش، ميزان تحقق پذيري طرح جامع شهر صفاشهر 6.771 به دست آمد كه نشان مي دهد پيشنهادهاي آن در حد نزديك به مطلوب محقق شده است. همچنين در بين مؤلفه هاي تحقق پذيري با توجه به امتيازات به دست آمده حوزه جمعيتي اجتماعي با امتياز 2.601 بيشترين تأثير را در محقق شدن پيشنهادهاي طرح جامع شهر صفاشهر داشته است.