ريسك مسكن روستايي (مديريت ريسك و تاب آوري در نواحي روستايي)

يكي از مهم ترين ويژگي هاي معماري روستايي توجه به طراحـي منطبـق بـا نيازهـاي فطـري مـردم و محـيط و فعاليت هاي روزمره آنان مانند نوع فضاهاي معيشت مردم است. مصداق هاي معماري از همنشيني فضاهاي زيستي و معيشتي در اين نوع مسكن عمق توجه نسبت به زندگي مردم و نيازهاي آنهاست كه فضاي كالبدي را با داستان زندگي مردم هماهنگ و آن را ايجاد نموده است. چنين نگاهي به زندگي و توجه به نيازها و هماهنگي با محيط طبيعي منجر به شكل گيري اشكال مختلـف مسـكن بـه صورت چادر، آلاچيق و مسكن موسمي يا دائم شده است. معماري روستايي اعم از مسكن، يا معماري فضاهاي عمـومي ماننـد آب انبارها، يخچال ها، آسياب هاي آبي و بادي، كفتر خانها (براي حاصلخيزي و رشد گياهـان)، بنـدها و ... مصـاديق بـارزي از كتـاب زندگي مردم است اما آغاز چنين رهيافتي مستلزم پديدارشناسي مسكن روسـتايي و رجـوع دوباره به چيستي و چرايي آن است. چنين فرايندي گام مهمي در مسير شناخت، درك و احاطه به موضـوع محسـوب مـيشـود كـه ميتواند در تبيين اصول و معيارهاي مسكن مطلوب روستايي اثرات مثبتي داشته باشد،در اين پژوهش ضمن پرداختن به مفاهيم مسكن روستايي والگوي مسكن روستايي مطلوب ،اهمييت پرداختن به اين موضوع را بررسي نموده و در آخر به ريسك ها و خطراتي كه پيرامون مسكن روستايي قرار دارد و ميتواند خطر نابودي اين الگو ها را در برداشته باشد مي پردازيم.