عوامل بازدارنده و پيش‌برنده مديريت مشاركتي منابع آب زيرزميني در بخش كشاورزي ( مطالعه موردي : دشت مرغاب , استان خوزستان )

با افزايش جمعيت، افزايش سطح زيركشت و توليد كشاورزي و به تبع آن مصرف رو به افزايش منابع آب سطحي و زيرزميني، دسترسي به منابع آب در بسياري از نقاط دنيا و از جمله كشور ايران با مشكلات فراواني همراه شده است و در برخي مناطق اين موضوع به يك بحران تبديل شده است. به همين جهت از دهه هاي گذشته دنيا به سمت حل اين مشكلات در حال حركت است. يكي از اقدامات انجام شده در بسياري از كشورها، تغيير شيوه حكمراني و مديريت منابع آب است. امروزه دنيا از شيوه مديريت متمركز دولتي از بالا به پايين به سمت شيوه مديريتي محلي و مشاركت ذي نفعان حركت كرده است. محدوده مطالعاتي مرغاب يكي از 42 محدوده مطالعاتي حوزه كارون بزرگ ميباشد كه با وسعت 51/818 كيلومتر‌مربع در قسمت جنوبي اين حوزه واقع شده است. لزوم ايجاد تشكل‌هاي آب‌بران در دشت مرغاب به منظور جلوگيري از برداشت بي رويه آب زيرزميني، كشت محصولات پرآب، حفر چاه‌هاي غيرمجاز و در نهايت مديريت مناسب آب زيرزميني امري ضروري مي‌باشد. هدف از اين تحقيق شناخت جامعه بهره‌بردار و بسترسازي فرهنگي و ظرفيت سازي اجتماعي جهت انتقال وظايف تصدي‌گري به تشكل هاي آب بران در جهت حفظ آبخوان‌هاي آب زيرزميني محدوده مرغاب مي‌باشد. در همين راستا با شناخت موانع و عوامل تقويت‌كننده توانمندسازي تشكل‌ها مي توان برنامه‌ريزي‌هاي مناسب و استراتژي‌هاي لازم آمادگي براي مقابله با اين موانع را تعيين نمود. پس از توانمندسازي كامل تشكل هاي آب بران، مي توان وظايف غير حاكميتي از حفاظت و بهره برداري از منابع آب زيرزميني را در چارچوب يك توافق نامه مشخص به تشكل هاي آب بران واگذار و با حمايت و پشتيباني از تشكل ها تا بلوغ كاري از طريق ارتباط نزديك با بهره برداران و آموزش و مهارت مديريت به آن‌ها، زمينه پايداري و موفقيت تشكل‌ها را فراهم نمود.