عنوان مقاله :
ارتباط فناوري و حفاظت در معماري معاصر تحليلي بر مبناي بازخواني تحولات نقش معمار در حفاظت معماري
پديد آورندگان :
پيروي، مهناز دانشگاه آزاد اسلامي واحد تبريز - دانشكدۀ معماري و هنر - گروه معماري، تبريز، ايران , كبيرصابر، محمدباقر دانشگاه تهران پرديس هنرهاي زيبا - دانشكدۀ معماري، تهران، ايران , پاكدل فرد، محمدرضا دانشگاه آزاد اسلامي واحد تبريز - دانشكدۀ معماري و هنر - گروه معماري، تبريز، ايران , فردوسي، عادل دانشگاه آزاد اسلامي واحد تبريز - دانشكدۀ معماري و هنر - گروه معماري، تبريز، ايران
كليدواژه :
تحول فناوري , فناوري معماري , حفاظت معماري , تحول نقش معمار
چكيده فارسي :
بيان مسئله: رابطۀ «معماري» و «حفاظت معماري»، براساس بنيان‌هاي مشتركي كه با يكديگر دارند، موضوعي سنتي است. مسئلۀ پژوهش حاضر پيرامون رابطۀ سه‌گانۀ «معماري»، «فناوري» و «حفاظت معماري» شكل گرفته كه به‌موازات تحول فناوري، به‌وجود آمده و منجر به ابهاماتي در نقش معمار در رابطۀ سه‌گانۀ نوين شده كه هنوز در جوامع در حال توسعه مرتفع نشده است.
هدف پژوهش: بازخواني نقش معمار در امر حفاظت معماري پس از تحول فناوري از سنتي به پيشرفته در جوامع توسعه‌يافتۀ غربي به‌منظور توجه‌دادن جوامع در حال توسعه به اين موضوع است.
روش پژوهش: اين مقاله با تركيب روش‌هاي تاريخي و علّي از زيرمجموعه‌هاي رويكرد كيفي انجام پذيرفته است.
نتيجه‌گيري: از آنجا كه توجه محض حوزۀ «حفاظت معماري» به بعد هنري و يا فني «فناوري معماري» و همچنين غفلت از ارزش‌هاي اجتماعي چالش‌هايي را در پي دارد، حفاظت معماري توجه به هر دو بعد و ارزش‌هاي اجتماعي را مد نظر قرار داده كه به‌واسطۀ تقرب به پارادايم فرهنگ‌گرا محقق شده است. اين ارتباط سه‌گانۀ «معماري»، «فناوري» و «حفاظت معماري» با يكديگر و با جامعه، به‌عنوان يك قاعدۀ مشتق‌شده از پارادايم فرهنگ‌گرا، لزوم حضور معمار را در امر حفاظت معماري، از يك سو به‌لحاظ پوشش‌دادن وجه معماري در اين سه‌گانه و از سوي ديگر به‌لحاظ ارتباط دادن اين سه‌گانه با فرهنگ جامعه، اجتناب ناپذير كرده است. همچنين معمار، به‌دليل داشتن توانايي در تعامل شايسته با متخصصان حوزه‌هاي «حفاظت معماري» و «فناوري» و توانايي در ايجاد تعادلي مطلوب بين اين دو حوزه، رهبري اين ارتباط را نيز به‌عنوان يك تكليف حرفه‌اي بر عهده دارد.
چكيده لاتين :
Problem statement: The relationship between “Architecture” and “Architectural Conservation” based on interconnected common foundations, is a traditional issue. The problem of the present research, formed around a triple relationship among “Architecture”, “Technology” and “Architectural Conservation” parallel to technological evolution, has resulted in ambiguities in the architect’s role in the modern triple relationship, which has not yet been resolved in the developing societies.
Research objective: The purpose of this study is to investigate the architect’s role in architectural conservation following the technological evolution from traditional to advanced in Western developed societies to attract the attention of developing societies to this issue.
Research method: This paper was written by a combination of historical and causal methods that are the qualitative approach’s subsets.
Conclusion: “Architectural Conservation”, after challenges that have had by pure attention to the artistic or technical aspects of “Architectural Technology” as well as the neglect of social values, nowadays, has chosen a middle ground that considers both dimensions and social values, affected by culture-oriented paradigm. The connection of “architecture”, “technology” and “architectural conservation” to each other and society as a rule derived from the culture-oriented paradigm, has made the presence of the architect in architectural conservation inevitable in terms of covering architectural dimension in this triple relationship on the one hand and establishing a connection between this triple and the society’s culture on the other hand. Besides, considering the architect’s ability to establish a suitable interaction with the experts of “Technology” and “Architectural Conservation” and create a favorable balance between these two domains, it is the architect’s responsibility to take on the leadership of this relationship as a professional duty.
