رابطه زبان و واقعيت در تحليل مفهوم تبعيدگاه در زبان شعري عزالدين المناصره

The Relationship between Language and Reality in Analyzing the Concept of Exile in the Poetic Language of Izz al-Din al-Monaserah

تبعيدگاه مفهومي است كه پديداري آن در ذهن و زبان شاعر، پس از تجربه زيستن و احساس فقدان آزادي و نداشتن ارتباط فيزيكي با وطن حاصل مي شود. مناصره شاعري است كه تبعيد به زبان شعري اش ساختاري ويژه داد؛ تجربه پناهندگي نشاني بر پيشاني شعر اوست. هسته اصلي اين مقاله آن است كه تبعيدگاه در ديالكتيكي نامريي زبان شاعر را حدت مي بخشد و امر واقع است كه منجر به توليد زباني خاص مي شود. گستره مقاله چند سروده مناصره با بار محتوايي تبعيد است كه در جدول آماري كميت آن ذكر شده است. داده ها و نمودارهاي آماري بسامد تبعيدگاه ثابت كردند كه اوج درهم تنيدگي تبعيدگاه با زبان شاعر زماني است كه ژينوسايد و كشتار آوارگان فلسطيني در تل زعتر و الكرنتينا اتفاق مي افتد كه در اينجا رابطه معناداري بين زبان شعري و واقعيت اثبات مي شود. متافيزيك فلسطين در تبعيدگاه جايگزين فيزيك آن و مكان زيست ذهني-روحي شاعر شده است. وطن فقط يك مفهوم يا فيزيك نيست، متافيزيكي سهمگين از انديشه ها و مفاهيم است كه بر ذهن شاعر تسلط تام دارد. تبعيد براي شاعر تنها تبعيدي مكاني نيست، اين ذات شاعر و انديشه او هم هست كه به تبعيدي ناخواسته رفته است. بخشي از حيات شاعران فلسطين پناهندگي و تبعيد است و اين مفهوم در شعر مناصره در تصاوير و با تابلوهاي رنگين شعري نمايانده مي شود. تبيين اين مفهوم و چگونگي جلوه يافتگي اش در زبان شعري، ضرورتي عقلاني است كه فهم شعر شاعر فلسطيني آن را ايجاب مي كند. طغيان در برابر اشغالگري و حرمت ذاتي براي حياتي شرافتمندانه، از عوامل تبعيد شاعر هستند. در تعامل مقاومت، آزادي خواهي، به مصاف اشغالگران رفتن با شعر، در وطن پدري تبعيدوارانه زيستن و در تبعيد با حب دروني و غم هاي وطن سر كردن، زايشي در زبان شعري پديد مي آورد كه طفل مولودش، ادبيات شعري تبعيد است.

Exile is a concept that appears in the language of the poet, after experience of lack of freedom and lack of physical connection with the homeland. Izz al-Din al-Monaserah is a poet whose exile gave a special structure to his poetic language. Exile in an invisible dialectic intensifies the poet’s language and it is this fact that leads to the production of a particular language. This article tries to determine the number of Monaserah’s poems that have exile as their thematic element. Our Statistical data and diagrams proved that the use of the concept of exile in his poetry is the most frequent when genocide and the massacre of Palestinian refugees take place in Tal Zatar and Al-Qarnatina. Here, a significant relationship between poetic language and reality is proved. The metaphysics of Palestine in exile has replaced its physics and the poet’s mental-spiritual living place. Homeland is not just a concept, but a formidable metaphysics of ideas and concepts that completely dominates the poet’s mind. He is not merely in physical exile, but his essence his thought are forced into exile too. Exile is part of the life of Palestinian poets, and and this concept is represented in Monaserah’s poetry through imagery. To determine how this concept appears in the poetic language of Monaserah is a necessity since the comprehension of his poetry depends on it. Rebellion against occupation and fighting for a dignified life are among the causes of the poet’s exile. Living as in exile in one’s homeland and living in exile with love and sorrow of the homeland give birth to the poetic language that we see in his literature of exile.