خوانش انتقادي مجموعۀ «بني‌آدم» بر اساس رويكرد نشانه‌شناسي اجتماعي «تئو ون‌ليوون»

مجموعۀ «بني آدم»، شامل شش داستان از زندگي انسان هاي معاصر است. كنش‌هاي شخصيت ها، بازتابي از فضاي اجتماعي و سياسي نويسنده است. در مقالۀ حاضر، اين مجموعه داستان از منظر اصول نشانه شناسي اجتماعي «ون‌ليوون» بررسي شده است تا مشخص شود كه دولت آبادي با استفاده از چه شگردهايي در كنشِ كنشگران، آسيب هاي اجتماعي و سياسي موجود در جامعه را بازنمايي مي‌كند؟ براي نيل به اين هدف، داستان ها به روش توصيفي - تحليلي و بر اساس اصول نشانه شناسي اجتماعي ون‌ليوون بررسي شد. يافته ها نشان مي دهد كه صورت روايي داستان، در فضاي تخيلي و سوررئال در برگيرنده آسيب هاي اجتماعي و سياسي است. تفكيكِ قاب‌بندي داستان ها در زيرساخت از تقابل سنت و مدرنيته، حق و ناحق، خوددوستي و ديگردوستي پرده برمي دارد. اقتدار شخصي و غيرشخصي موجود در داستان ها در لايه هاي زيرين از سلطۀ فرد بر فرد و دولت بر مردم سخن مي گويد. غياب جنس زن و عدم نام گذاري و انكار او، از امحاي وجود زنان در جامعۀ مردسالار ايران خبر مي دهد.